Publikuar për herë të parë në Wikipedia duke përdorur një psuodenim në 2019.

Një periudhë e piraterisë shqiptare (shqip: Piratëria shqiptare) ndodhi nga shekulli i 15-të deri në shekullin e 19-të, gjatë së cilës piratët shqiptarë plaçkitën dhe bastisnin anijet. Këta piratë ishin të vendosur kryesisht në Ulqin, por gjendeshin edhe në Tivar dhe Raguzë (tani Dubrovnik), dhe kishin lidhje me Afrikën e Veriut.[1]

Ata plaçkitën anijet evropiane kryesisht për Perandorinë Osmane, duke prishur ekonominë e Mesdheut dhe duke detyruar fuqitë evropiane të ndërhyjnë. Disa nga krerët e piratëve nga Ulqini, si Lika Ceni dhe Haxhi Alia, ishin të njohur gjatë kësaj periudhe. Porta i dha emrin “name-i hümayun” (“gërma perandorake”),[2] marrëveshje dypalëshe për zgjidhjen e konflikteve të armatosura.[3] Perandoria Osmane dihej gjithashtu se i punësonte këta piratë gjatë periudhave të luftës.[4]

disa nga piratët barbarë më të famshëm të Detit Mesdhe ishin vëllezërit osmanë Barbarossa Oruç dhe Arnaut Mami, të tre me origjinë shqiptare. Piratët e Ulqinit, të njohur në italisht si lupi di mare Dulcignotti (Alb. ujqit detarë Ulqinakë, ‘Ulqinakë ujqërit e detit’),[5] konsideroheshin si piratët më të rrezikshëm në Adriatik.[6] Ata nuk ishin kriminelë të varfër dhe të dhunshëm, por profesionistë të mirëpaguar dhe të vendosur; ata ishin tregtarë taktikë, tregtarë, transportues, kontrabandistë, diplomatë dhe piratë sa herë që u shkonte. Ata alternonin mes piraterisë dhe tregtisë në varësi të sezonit, armiqve ose konflikteve lokale. Në të vërtetë, kapiteni i galerive veneciane Alvise Foscari (1675–1751) shkroi:[7]

Dulcignotti nuk janë si korsarët e tjerë që kryesisht përbëjnë ekuipazhin e tyre prej njerëzve të mjerë dhe të uritur. Ata janë të gjithë të pasur, të vendosur në këtë gjendje fatlume me trafikun pas paqes, në mënyrë që t’i godiste një aksident i keq dhe të vinte nën kontroll ligështinë e tanishme. Është e vështirë t’i kapësh ato. Me varka të shkathëta, por të vogla, ata nuk besojnë të qëndrojnë shumë në det dhe pas një bastisjeje të shpejtë në Pulia, kthehen në Shqipëri, të pajisur me më shumë vende fshehjeje të disponueshme që u ofrojnë atyre azil dhe siguri.
— Alvise Foscari, Dispacci 1708-1711, n. 44, 7 tetor 1710.

Origjina
Shenja e parë e piraterisë rreth rajonit të Ulqinit u dokumentua gjatë periudhës ilire, me piratët që bastisnin anijet romake.[8][9] Fisi Labeates njihej se jetonte nga pirateria.[10] Në 1405, Ulqini u pushtua nga Venediku dhe mbeti një strehë piratësh pavarësisht pushtimit osman në 1571. Nga fundi i shekullit të 16-të, rreth 400 piratë nga Malta, Tunizia dhe Algjeria ishin vendosur në Ulqin.[11] Bregdeti i Ulqinit, i Durrësit dhe i Kepit të Rodonit lundrohej nga piratët që në vitin 1096.[12]

Llogaritë e aktivitetit pirat
Shekulli i 14-të
Ndërmjet viteve 1320-1347, privatët shqiptarë, midis piratëve të tjerë, sulmuan anijet myslimane dhe të krishtera në detin Jon dhe Adriatik.[13]

Shekulli i 15-të
Shkrimtari dalmat Coriolano Cippico botoi në vitin 1442 një tregim të shkurtër në Venecia për fushatën e doge Pietro Moceniga që përshkruan Dulcignotët:[14]
Në të vërtetë, edhe sot e kësaj dite qytetarët e këtij qyteti kanë ritrajnuar diçka nga egërsia e themeluesit të tyre dhe janë treguar të ashpër dhe armiqësor ndaj të huajve.
— Coriolano Cippico, Venecia, 1442.

Në vitin 1479, Vlora ishte kthyer në një fole piratesh që sulmuan si venecianë dhe kur u nënshkrua një marrëveshje paqeje midis Venedikut dhe Portës, Mehmeti II urdhëroi Gedik Ahmed Pashën të paguante dëmet e bëra nga piratët e Vlorës. Vendasit nuk iu bindën.[15]

Në vitin 1486, gjatë luftërave veneciano-osmane, piratët shqiptarë sulmuan Adriatikun e poshtëm dhe Venediku dërgoi komandantin Dario për t’u marrë me ta.[16]

Fernand Braudel njoftoi në 1536 senatin venecian se piratët shqiptarë po bastisnin në mënyrë aktive anijet midis Korfuzit dhe Shqipërisë.[17] Në vitin 1570, piratët shqiptarë u regjistruan se u kishin shkaktuar viktima të rënda varkave veneciane.[18] Në vitin 1571, piratët arritën kulmin me rreth 400 piratë nga Afrika e Veriut, Maltezë, Serbë, Shqiptarë turq që shkaktuan kaos në rajon. Aty ishte edhe “Vallja e Piratëve” e shpikur nga piratët shqiptarë ku pas një sulmi të suksesshëm, piratët festojnë duke pjekur mish, duke ngrënë hallvë dhe duke kërcyer valle rituale.[19]

Shekulli i 16-të
Gjatë shekullit të 16-të, osmanët sulmuan Ulqinin, parajsën më famëkeqe të piratëve të detit Adriatik. Atje osmanët shkatërruan një pjesë të madhe të flotës pirate. Megjithatë, bastisjet vazhduan.[20]
Në tetor 1503, gjashtë anije që lundronin nga Vlora arritën në kepin Santa Maria di Leucca dhe kapën 60 persona dhe ofruan çlirimin e tyre për një çmim prej 30 dukatësh.[21]

Në 1525, piratët e Dulcigno sulmuan qytetin e Riviera delle Palme (Marche).[22]

Në janar 1537, ambasadori venecian në Stamboll, Tomasso Mocenigo, sipas një letre të Sulejmanit I drejtuar sanxhakbeut të Elbasanit, ishte ankuar se anijet private kishin sulmuar territoret veneciane dhe kishin marrë skllevër që ishin shitur në Durrës.[23]

Në vitin 1554, 6 anije pirate u kthyen në Vlorë dhe u kapën nga një skuadrilje veneciane që i kapi dhe ua çliroi kapakun tives dhe më pas mbajti piratët nën robëri.[24]

Në 1559, Provveditori Pandolfo Contarini pa një anije pirate ndërsa patrullonte Gjirin dhe filloi ta ndiqte. Anija ndaloi në Durrës, ku piratët gjetën mbrojtje nën osmanët duke shkelur kështu marrëveshjen e vitit 1540. Contarini urdhëroi një sulm dhe bombardoi portin dhe piratëve iu desh të dorëzonin mallrat dhe anijen, dhe kur Contarini u kthye në Venecia, ai u hiqet nga shërbimi dhe zëvendësohet. Sulltan Qanûnî fajësoi komandantin se kishte sulmuar një anije tregtare dhe Venediku u përgjigj se ata kishin përvojë negative me piraterinë dhe se tregtarët dhe piratët shqiptarë nuk dalloheshin gjithmonë. Sulltani reagoi në mënyrë retorike ndaj Venedikut duke thënë “Unë kujdesem për piratët e mi, dhe ju kujdesuni për tuajin” duke iu referuar paaftësisë së Venedikut për t’u marrë me piratët maltezë, gjenovezë dhe qiprianë.[25]

Në vitin 1571, në përgatitje për Betejën e Lepantos, Kara Hace, një zot piratesh, komandant dhe aga nga Vlora, mblodhi një flotë anijesh.[26]

Në vitin 1573, pas paqes ndërmjet Venedikut dhe osmanëve, Dubrovniku shërbeu si ndërmjetës për piratët shqiptarë dhe ata që dëshironin të çlironin robërit e tyre, të cilët do të mbaheshin në shtëpitë e raguzanëve derisa të vinin paratë.[27]

Në maj të vitit 1575, piratët sulmuan galerinë spanjolle Sol, mundën ekuipazhin dhe tërhoqën anijen në portin e Ulqinit. Në mesin e robërve ishte Miguel de Cervantes, i cili u lirua përfundimisht në 1580.[28] Udhëheqësit të piratëve Deli Topal Memi (Deli Topal Memi’ye) iu dha skllavi i Servantesit. Në vitin 1580, piratët kapën 25 anije në gjirin e Kotorrit dhe banorët e Dubrovnikut u dërguan për ndihmë pashallarëve vendas. Në vitin 1581, zoti i piratëve të Ulqinit, Cafer Reis (Xhafer Reis) mblodhi 18 anije dhe grabiti anije në Adriatikun jugor dhe qendror, duke i detyruar vendasit në qytetet bregdetare të forconin mbrojtjen e tyre. Piratët e Ulqinit u bënë të njohur si “kamxhiku i Pulyas dhe Siçilisë”. Vendasit e Kotorrit u mobilizuan nga venedikasit të cilët shpërndanë pushkë dhe pluhur për t’iu kundërvënë piratëve. Në pranverën e vitit 1587, piratët grabitën një fregatë nga Dubrovniku që transportonte 3000 dukate në Carcass për të blerë grurë. Kapiteni u vra dhe ekuipazhi u plagos dhe u shit si skllevër. Studimet veneciane në atë kohë vlerësuan se rreth 36% e të gjithë ngarkesave të anijeve u dëmtuan nga piratët.[29]

Në vitin 1586, Murati III urdhëroi sanxhakbeun dhe kadiun e Vlorës që të pengonin piratin shqiptar Mehmed Reis që të transportonte me gallotën e tij për të plaçkitur tokat veneciane. Në vitin 1590, një anije veneciane u ankorua në lumin Buna, afër Shkodrës, për të marrë ujë, por u grabit nga vendasit. Në vitin 1593, Sulltani urdhëroi që anijet e ndërtuara në Shkodër, të përshtatshme për privatizim, të ndaloheshin dhe të digjeshin anijet pirate.[15]

Në 1593, një konflikt midis Venedikut dhe Spanjës Habsburge u shfaq pas ndërtesës veneciane të kalasë së Palmës. Për këtë arsye, venedikasit u akuzuan se iu afruan shumë territorit të Habsburgëve me arsyetimin “për t’iu kundërvënë krahëve të turqve”. Doli gjithashtu se venedikasit kishin në shënjestër rajonin e Gradicës dhe, sipas Colemberg, financonin piratët shqiptarë për të bastisur anijet habsburge në Gjirin e Triestes.[30]

Shekulli i 17
Në vitin 1602, ambasadori venecian, Nicolo Molin, u ankua për situatën, duke i përshkruar piratët shqiptarë si “të padurueshëm”. Në 1605, kapiteni Bernardo Venier u përpoq të eliminonte piratët[31] por dështoi.[32] Në të njëjtin vit, Sulltani urdhëroi që të arrestoheshin piratët Ibrahim aga i Durrësit, Mustafa aga, Ahmed kahja, Bali, Mustafa dhe Hasan kahja.[33] Në vitin 1611, megjithë paralajmërimet e Sulltanit, ish sanxhakbeu i Karlı-elit (Mehmed beu) dhe sanxhakbeu i Dukaginit (Mehmed beu) vazhduan të bastisnin Adriatikun me galitë, kaikët dhe fustat e tyre.[34]

Në vitin 1612, piratët shqiptarë, të punësuar nga osmanët, sulmuan anijet veneciane si hakmarrje për bastisjen e Uskoksëve, sipas sulltanit që i shkroi një letër bejlerbeut të Bosnjës: “Uskokët bastisën zonën e Makarskës (Macarsca), por disa varka shqiptare sulmuan. ata dhe liruan turqit që i kishin bërë robër; Kështu, banorët e Gabelës dhe Makarskës pajisën disa kajikë për t’u mbrojtur nga piratët”.[35]

Më 8 maj 1607, 12 anije Uskok u përplasën në Adriatik me anijet pirate shqiptaro-myslimane dhe Uskokët pësuan një disfatë të rëndë.[36]
Në 1615, Princi Ferdinand II, Perandori i Shenjtë Romak i Styria punësoi piratët shqiptarë Uskok për të ngacmuar anijet veneciane që çuan në luftë me Venedikun.[37]

Në vitin 1617, zotërit e piratëve shqiptarë Avci Oglu, Kara Mustafa, Karaca Bali dhe Aksak Hoca vepronin rreth Shkodrës.[38]
Në vitin 1630, piratët shqiptarë u bënë sërish një problem serioz,[39] duke e detyruar Venedikun të kërkonte ndihmë nga Perandoria Osmane. Në vitin 1638, burimet veneciane i referohen bastisjeve të piratëve të Ulqinit përgjatë bregdetit dalmat dhe në luftën kandiane (1648-1669). Në 1653, anijet luftarake veneciane patrulluan oqeanin duke paralajmëruar anijet e piratëve aty pranë.[40]

Në vitin 1622, disa piratë nga Delvina sulmuan anijet në terr venecian

Ne 1623, piratët e Ulqinit (Ülgünlular korsanları) sulmuan nënshtetasit e Budvës me anije, gjë që rezultoi në osmanët që kërkonin që mallrat e vjedhura të ktheheshin dhe piratët të ndëshkoheshin.[41]

Në vitin 1637, qytetet Modon, Coron dhe Navarino kërkuan që piratët e Ulqinit të lironin dy skllevër venecianë që ishin zënë rob në kohë paqeje.[42]

Në vitin 1645, gjatë Luftës së Kretës, piratët nga Ulqini sulmuan bregdetin dalmat duke i detyruar banorët e ishullit të mbronin shtëpitë e tyre.[43] Në 1656, piratët osmanë nga Ulqini dhe Santa Maura sulmuan dhe grabitën anijet veneciane në Trogir, por u përzunë me sukses nga marina veneciane.[44] Në

1670, Sulltani urdhëroi komandantët e tij të ndalonin piratët nga Ulqini duke sulmuar anijet veneciane.[45] Antonio Baldacci shkroi në shekullin e 17-të se rreth Ulqinit kishte të paktën 500 piratë.[46]

Në vitin 1672 Venediku kërkoi që sanxhakbejtë e Shkodrës të digjnin anijet e armatosura të Ulqinit.[47]

Në vitin 1675, Krsto Zmajeviq (Cristoforo Zmajevich) nga Perasti u dërgua për të zhdukur piratët ulqinak, për të cilin Senati venecian e shpërbleu me një gjerdan të artë.[48]

Në 1685, piratët Dulcignote sulmuan Novigradin, duke numëruar një popullsi prej 100, të cilët u skllavëruan duke përfshirë edhe kryetarin venecian.[49]

Më 31 mars 1685, Republika e Raguzës i kërkoi Sulejman Pashait të Shkodrës me një dokument ku thuhej se kërkonin kthimin e 19 robërve që ishin marrë nga piratët e Ulqinit. Në korrik, piratët kishin çliruar 19 robër, por në vend të kësaj kapën 16 të tjerë.[50]

Në vitin 1696, nga 9 gushti deri më 5 shtator, forcat veneciane u përpoqën të pushtonin Ulqinin, i cili mbrohej nga pirati i Ulqinit Hajdar Karamindja (Hajdar Karamidžolu) i cili mbrojti qytetin me sukses.[51][52][53][54]

Në 1680, piratët Dulcignote u gjuajtën nga dy galeta veneciane dhe pasoi një luftë e përgjakshme në Cattolica. Dulcignotët hodhën bomba mbi venecianët, duke rezultuar në djegien e tyre dhe të mundur. Rreth 120 marinarë venecianë u vranë dhe pesë mbijetuan në ujë ku qëndruan për më shumë se pesë orë.[55]

Shekulli i 18-të
Gjatë gjithë shekullit të 18-të, Venediku ankohej se ekonomia e tyre ishte dëmtuar sepse privatët e Ulqinit bënin kontrabandë dhe përfitonin nga fakti që Venediku kërkonte taksa të larta për transportin e mallrave që tërhiqnin tregtarët në Shqipëri.[56]

Në fund të shekullit të 18-të, pas tërheqjes së qeverisë franceze nga Levanti, anijeve greke iu dhanë patenta ose pasaporta, duke i çliruar ato nga kartazi, nga Mjeshtri i Madh i Maltës dhe fisnikët grekë. Megjithatë, këto pasaporta iu shitën piratëve të Ulqinit, të cilët do t’i përdornin këto leje në qytetin korsair të Tripolit. Privatët dhe qeveritarët e Ulqinit i mbronin piratët dhe Venecia u ankua ashpër pasi ekonomia e tyre ishte dëmtuar rëndë.[57]

Më 12 korrik 1700, u dërgua një ankesë nga Pontchartrain, konsulli i konsullatës franceze në Kostandinopojë (1668-1708) në Dhomën e Tregtisë së Marsejës (Chambre de Commerce) pasi një farë Chateauneuf riktheu një anije pasi ajo ishte vjedhur nga Dulcignotët. Një letër tjetër u dërgua më 4 gusht 1700, ku ankohej se Dhoma e Tregtisë nuk e kishte shlyer ende konsullin në Kostandinopojë pasi barku francez u mor nga Dulcignotët. Një letër e tretë u dërgua më 24 gusht 1700, ku kërkohej edhe një herë që Dhoma të paguante shumën për barkun e Dulcignos, në mënyrë që Kostandinopoja të mund të balanconte llogaritë e vitit. Përfundimisht, Dhoma u përgjigj më 13 qershor 1701, se marrja u pranua më 2 mars dhe se Dhoma kishte filluar të punonte për çështjen e Dulcigno-s pasi tani ishte kthyer në një mosmarrëveshje midis Francës dhe Kostandinopojës që rezultoi në refuzimin e një pagese. .[58]

Në 1714, një tregtar i krishterë nga oborri i Pashait të Shkodrës i besoi konsullit napolitan në Raguzë, Giovanbattista Vlaichi, se Dulcignotti kishin marrë leje për të plaçkitur anijet e Papatit, Malteze dhe Pulia. Më 12 nëntor 1715, Dulcingotti kapën një anije me flamur perandorak, në ishullin Lastovo, Kroaci, dhe e sollën në Ulqin. Në maj 1712, Dulcignotti plaçkitën qytetet Armeri dhe Terranova, ku u kapën 32 njerëz. Përsëri, në vitin 1726, konsulli napolitan Giovambattista Zicchi në Raguzë filloi të ushtrojë presion mbi Pashain e Shqipërisë për shkak të bastisjeve.[59]

Më 15 gusht 1711, kapiteni venecian Carlo Miani propozoi të helmonte piratët shqiptarë. Midis majit dhe nëntorit 1726 kapiteni helmoi një veshkë dhe u takua me kapitenin e piratëve Dulcignot Bego Bolotti, por për shkak të një keqkuptimi veshka e helmuar u hëngri nga një marinar tjetër dhe pirati u arratis.[60][61]

Sipas arkivave nga Vjena, midis 1711 dhe 1712, Dulcignoti plaçkitën më shumë se 500 marinarë.[62] Gjatë Luftës Osmane-Veneciane (1714-1718), marrëdhëniet tregtare u pezulluan dhe anijet e Ulqinit u urdhëruan nga Stambolli që të ndalonin venecianët të ngarkonin mallra në bregdetin shqiptar dhe të pezulloheshin të gjitha anijet. Kjo l urdhëroi agasin e Ulqinit për të vrarë dizdarin e Ulqinit që synonte të zbatonte urdhrat e Sulltanëve. Me rritjen e piraterisë, Sulltani urdhëroi Ibrahim Pashën e Bosnjës të ndalonte piratët, gjë që ishte e mundur vetëm pas bashkimit të pashait të Shkodrës. Besohet se skllevërit e zinj arritën në Ulqin falë piratëve shqiptarë që bënin tregti me piratët e Magrebit. Mehmet Pasha i Shkodrës dogji anijen e kapitenit pirat të Ulqinit Ajdar Piri në portin e qytetit përballë banorëve.[63]

Rreth vitit 1713, zyrtarët osmanë dhe Jean-Louis d’Usson (i njohur si De Bonnac) shkëmbyen letra mbi “privatët e Ulqinit” ku ishin plaçkitur anijet franceze. Kjo bëri që Ibrahim Pasha, guvernatori i Aleksandrisë, të shoqëronte agjentin e Portës Osman Aga në Ulqin.[64]

Më 13 prill 1715, kryetari i bashkisë së Rovinjit u paralajmërua se Dulcignotti (piratët e Ulqinit) planifikonin të lundronin në det dhe të përdornin të dënuarit e tyre për të drejtuar Gjirin. Më 18 gusht, disa piratë të armatosur hipën në portin e Rovigno dy milje jashtë qytetit, ku mundën forcat tokësore dhe skllavëruan vendasit, si dhe vodhën tre anije trabaccolo. Shumë anije nga qyteti ranë në duart e piratëve ulqinak. Më 13 qershor 1718, piratët morën një trabaccolo të ngarkuar me vaj dhe bajame në afërsi të Rovinjit dhe sulmuan një grup marciglianas me kripë dhe dru ndërsa po lundronin nëpër Venecia.[65]

Në 1715, Imzot Matranga i Dionisit mbërriti në Romë dhe kërkoi të kompensohej për shpenzimet e misionarëve të tij u bastisën nga “Dolcignotti corsairs” dhe si rezultat misionarët duhej të merrnin refugjatë në Zara.[66][67]

Në 1715, kapiteni Giulio Ballovic takoi dy të dënuar piratë ulqinakë në Safeno, Levant, dhe i ndihmoi ata të arratiseshin dhe në një rrëmbim që ndodhi në Novo Porto të Shqipërisë.[68]

Në 1716, autori gjerman P.G. Pfotenhauer shkruan në “Historie des Jahrs oder zur Kirchen- politisch- und gelehrten Historie dieses Jahrs gehörige Haupt-Anmerckungen” se Dulcinotis që mbanin flamurin Kaisers, sulmuan anijet veneciane, gjenoveze, fiorentine dhe papale.[69]

Në dhjetor të vitit 1707, korsairët nga Ulqini sulmuan një anije franceze në portin e Gruzit dhe kur raguzanët ofruan ndihmë dhe arritën të mposhtin piratët, dy raguzanë dhe një francez u vranë.[70] Në vitin 1708, Ofruesi i Përgjithshëm i Dalmacisë zbuloi se forca e piratëve të Ulqinit ishte rritur ndjeshëm. Këta piratë tani kontrollonin plotësisht rrugët tregtare të Draçes dhe Bojanit. Piratët e Ulqinit ishin mjaft aktiv edhe në Dalmaci, Istri dhe Friuli.[71] Gjatë bastisjeve në anijet tregtare, piratët shqiptarë zakonisht maskoheshin si piratë nga Magrebi. Megjithatë, pas Traktatit të Passarowitz-it në 1718, u lëshuan urdhra perandorak që synonin të gjitha grupet e piratëve.[72]

Më 22 qershor 1717, Dulcignotti zbarkuan në Aridonniche dhe u përhap në fushat përreth. Në ndërtesën e Lice ishte një garnizon gjerman i përbërë nga një toger dhe 26 burra me kalë, të cilët u vërsulën përballë tyre dhe i shpartalluan, duke vrarë 15 dhe plagosur shumë. Vetëm dy nga ushtarët gjermanë vdiqën. Më 12 maj 1719, një tartana gjenoveze e udhëhequr nga Padron Andrea Gorgone, e ngarkuar me 2300 tomoli grurë, u sulmua nën kullën Vecchia nga Dulcignotti. Detarët, për t’i shpëtuar jetës dhe skllavërisë, u vërsulën në det dhe u strehuan në kullën aty pranë.[73]

Pas traktatit, zyrtari venecian Giacomo Diedo deklaroi në një dokument se si anijet veneciane u përballën me vështirësi në lundrim pasi Habsburgët spanjollë riblerën territoret e humbura në Utrecht, duke e detyruar kështu Venedikun të fokusohej në Adriatik. Këtu anijet veneciane do të vazhdonin të përballeshin me kërcënimet nga piratët Dulcignotti, të veshur si tregtarë dhe korsair, të cilët vazhdonin të bastisnin anijet në rrugën e tyre për në Napoli. Traktati kishte dështuar në mbrojtjen e interesave tregtare veneciane nga bastisjet e vazhdueshme dhe osmanët nuk arritën të ndalonin piraterinë, ndonjëherë edhe duke i ndihmuar ata. Shumë anije u ndaluan nga flotat detare për kontrolle, por ndonjëherë kjo rezultoi e mundimshme.

Në korrik të vitit 1735, spanjollët kishin ndaluar një bruz “Veneto trabaccolo” dhe e kishin ndaluar atë, me origjinë nga Shkodra dhe që mbante “shumë turq dhe nënshtetas të krishterë të Portës”. Megjithatë, sipas konsullit francez në Ankona, ishte një anije Dulcignotte që spanjollët e kishin kapur, të cilët më pas vazhduan të merrnin skllevërit. Tregtarët shkodranë u ankuan në Venedik. Doli se spanjollët kishin ngatërruar anijen e Shkodrës me një tjetër pasi e para udhëtonte pa asnjë shenjë veneciane të certifikatës për Pubblica Veneta Rappresentanza që kualifikonte tregtarët shqiptarë si subjekte të Venedikut.[74]

Në vitin 1718, Jose Isnar, këshilli francez në Durrës, shkroi se piratët që terrorizonin bregdetin e Adriatikut “nuk respektonin as Sulltanin dhe as ndonjë autoritet tjetër”.[75] komandanti Cleveland, takoi 12 anije nga Dulcigno të cilët hynë në bordin e anijes angleze si miq. Kur ata ia kaluan anglezëve, duke numëruar 32, ata u kapën, u lidhën duart a

dhe më pas u hodhën mbi bord. Piratët e kanë transportuar anijen në Durrës ku kanë shitur mallin. Konsulli anglez në qytet i raportoi menjëherë ato që dëgjoi ambasadorit britanik në Stamboll, i cili më pas urdhëroi kapitenin osman Capighi Bassa (Pasha) të gjente dhe të ndëshkonte piratët.[76]

Në vitin 1718, anijet veneciane bombarduan anijet e hipura nga “korsarë ulqinë” jashtë bregut të Durrësit, të cilët kishin sekuestruar shtatë anije, por sulmet ishin shumë larg duke rezultuar të paefektshme.[77]

Në vitin 1720, tregtari Ibrahim i Vlorës u vra në anijen veneciane të Puppa Rossa (Eng. Red Stern) të komanduar nga Ali Reis nga Ulqini, në portin e Venedikut.[78] Viktima kishte të afërm të fuqishëm që kërkonin drejtësi dhe osmanët kërkuan një hetim që tregonte se ai ishte vrarë nga marinarët nga Ulqini.[79][80]

Më 14 shkurt 1721, kapedani i Piranit kishte përzënë një “tartan të Ulqinit” që ishte aty për të plaçkitur. Më 28 shkurt, kapiteni i Kapodistrisë (Istria) u jep udhëzime përfaqësuesve të Istrias, që ata të përgatiteshin nëse takonin “dulcignote tartane” (Tartanët e Ulqinit).[81]

Më 7 janar 1721, agjenti spanjoll Dom Felix Corvèse mbërriti në Romë, i cili së bashku me kardinalin e Altamit u urdhëruan t’i kërkonin para Kolegjit të Shenjtë pasi kërcënimi i osmanëve po mbyllej. Një ambasador venecian në Ulqin kishte zbuluar se në natën, Dulcignotët (piratët ulqinakë) po vidhnin musketa nga spanjollët të cilët i mbanin në shtëpitë e tyre. Inkuizitorët, pasi e morën vesh, i arrestuan tregtarët të cilët përfundimisht rrëfyen se u kishin shitur armë osmanëve.[82][83]

Më 15 shtator 1721, The Weekly Journal: Or British Gazetteer botoi një artikull në lidhje me një ngjarje që kishte ndodhur disa kohë më parë në Venecia. Një ekuipazh marinarësh Dulcignote ishin në port. Një nga piratët u përlesh me një kasap. Pjesa tjetër e ekuipazhit mbajti armët dhe hapi zjarr ndaj kalimtarëve, duke vrarë pesë ose gjashtë. Më pas marinarët u vranë nga ushtarët venecianë. Ngjarja u mohua nga Veziri i Madh dhe në vend të kësaj kërkoi kompensim për humbjen e nënshtetasve të tij.[84]

Në vitin 1826, gazeta austriake Geschichte der Republik Venedig botoi një vëllim që përmend një ngjarje që kishte ndodhur në vitin 1722 gjatë luftës së Pjetrit të Madh kundër osmanëve. Një anije nga Ulqini me flamur turk zbarkoi në portin e Venecias. Kishte një mosmarrëveshje midis sllavëve dhe disa prej ekuipazhit. Disa Dulcignotte u vranë dhe anijes iu vu zjarri. Porta kërkoi kompensim për humbjen e nënshtetasve të tyre, ndërsa venecianët pretenduan se vdekja e Dulcignottes nuk ishte një arsye e vlefshme për kompensim. Porta deklaroi se një anije e huaj e pranuar në port duhet të ishte nën mbrojtjen e qeverisë së vendit. Pas një negociate të gjatë dhe kërcënimeve nga Porta, Venediku liroi 200 skllevër dhe pagoi një shumë prej 12 000 pilastra. Kjo bëri që qeveria veneciane të fortifikonte ishujt e detit grek.[85]

Në vitin 1722, shkrimtari italian Francesco Paci përmend në “Regole ed istituti dell’antichissima real Casa santa dell Redenzione de’ Cattivi di questa citta e regno di Napoli” se Kardinali i shquar Signor Prencipe Borghese priti skllevër mbretërorë, të transportuar nga “Dugnocitur” , duke thënë se ata do të trajtoheshin me çdo kujdes.[86]

Në 1726, një pirat Dulcignotte dhe një Tartan barbar u strehuan në Magreb dhe Sulltani dërgoi urdhra në Tripoli dhe Tunis që të ktheheshin marcigliana që kishin vjedhur. Përsëri, në vitet 1728-1729 banorëve të Ulqinit iu ndalua të ndihmonin korsarët barbarë.[87] Një raport venecian i vitit 1743 përmend një raport nga viti 1721 se një anije e Dulcignotëve, së bashku me disa turq, janë kapur dhe anija është djegur me urdhër të Senatit, gjë që rezultoi në ofendimin e Sulltanit duke marrë parasysh Paqen e Passarowitz.[88] ] Problemi i piratëve ishte rritur aq shumë sa që në vitin 1723 Sulltani ua ndaloi banorëve të Ulqinit të largoheshin nga portet e tyre dhe ata u detyruan të përdornin vetëm flamujt e tyre.[33]

Një studim italian i historisë së Rovinjit nga viti 2010 përmend shkrimet e një Paolo Paulovich i cili nga ana e tij përmendi kanunin Constantini i cili në vitin 1733 themeloi “Bashkësia për çlirimin e skllevërve” me synimin për të çliruar ekuipazhet e Rovinjit që “ranë keq. në duart e anijeve pirate të Dulcignottes”.[89]

Në 1739, gjatë Traktatit të Beogradit, osmanët u detyruan nga Austria dhe Rusia të ndalonin Dulcignotët (piratët e Ulqinit), të cilat çuan në një trazirë serioze në Stamboll, në 1740. Sipas Joseph von Hammer-Purgstall, shumica e rebelëve ishin shqiptarë gjë që rezultoi në dërgimin e tyre në shtëpi.[90]

Në qershor 1742, Venediku inkurajoi fisin Paštrovići të udhëhequr nga Boshko Peraziqi për të sulmuar dhe grabitur piratët e Ulqinit. Megjithatë, Peraziqi vazhdoi piratimin, duke rezultuar në Providence Generale arrestimin e Peraziqit në 1759.[91]

Më 1774, një kapiten kroat i quajtur Antun vizitoi Shkodrën dhe Ulqinin dhe mbajti kontakte me autoritetet dalmate për të hetuar një pirat shqiptar të quajtur Omer Krika, i cili kishte lundruar me anijen e tij nga Ulqini i Zatonit dhe kishte shqetësuar qeverinë.[92]

Në shtator 1746, njëfarë Cristoforo Grillo u dëbua nga Perast, i cili irritoi osmanët që grabiteshin mbi anijet e tyre në Livorno. Më në fund piratët e Ulqinit e kapën dhe e varën në një shtizë flamuri. Banorët e Perastit, të udhëhequr nga një Bujovich, u hakmorrën me të duke plaçkitur një Dolcignatta tartana (anije e Ulqinit) duke vrarë shumë nënshtetas osmanë. Porta ishte shumë e mërzitur pasi Dolcignotti u ankua dhe Venecia premtoi të ndëshkonte Bujovich. Për të kënaqur osmanët, qyteti i Perastit duhej të paguante një shumë të madhe.[93]

Në vitin 1748, një kapiten pirat i quajtur Haxhi Mustafa nga Ulqini grabiti një anije veneciane në ujërat e Bunës dhe e mori kapitenin me dy anëtarë të tjerë të ekuipazhit.[94]

Autori gjerman Joseph von Hammer-Purgstall shkruan në Histoire de L’Empire Ottoman, botuar në 1840, për “Barbaresques et les Dulcignotes” (Barbaresques dhe piratët e Ulqinit) që shkaktuan dëme të rënda në Gjirin e Napolit në vitin 1750 me kosto. mbi 1.000.000 piastra.[95]

Duke u larguar nga Bolonja në vitin 1750, në moshën 25 vjeçare, një udhëtar i ri venecian [96] i quajtur Gian-Marco udhëtoi për në botën osmane. Në udhëtimin e tij, ai po i shërbente një oficeri venecian kur u kap nga malazezi dhe më pas u shit te osmanët. Pas një viti, ai iku dhe arriti në Shkodër ku u nis për në Durrës ku u kap nga piratët Dulcignotti.

Nga vitet 1750, anijet franceze dhe napolitane u angazhuan në luftën e trashëgimisë spanjolle dhe për shkak të bastisjeve të vazhdueshme nga piratët e Ulqinit, vendasit e Ankonës dhe Tivarit u larguan nga qytetet. Kishte edhe piratë ulqinak që lundronin nën flamujt francezë për t’u lutur në anijet raguzane.[97]

Në 1755, komandanti Angelo Emo ishte guvernatori i anijes që mbronte autokolonat nga sulmet e piratëve nga Dulcignotti. Ai vazhdoi ta bënte këtë në 1770–71, ku mori pjesë në fushatën detare për eliminimin e piratëve Dulcignotti nga ishujt Zante, Korfuz, Cerigo.[98]

Më 3 shkurt 1757, ambasadori venecian i shkroi Senatit duke përshkruar një incident piraterie që kishte ndodhur në shtator 1756. Njëfarë Paolo Caliga nga Cefalonia kishte mbërritur në portin e Azder duke përmendur dy anije të armatosura Dulcignotti që mbanin flamurin e Tripolit. Më parë, ai filloi të fliste veneciane dhe arriti të bindë piratët që të dorëzonin mallin dhe armët që vendosi në shtëpinë e konsullit francez. Kur piratët, me numër 150 dhe të udhëhequr nga kapitenët e piratëve të Ulqinit, Hasani dhe Ibrahimi, mbërritën në port për të siguruar furnizimet e nevojshme, papritmas u afruan nga fshatarët e varfër, të cilëve piratët iu përgjigjën duke bastisur anijen Cephalonia dhe gjirin. Ambasadori kontaktoi Portën dhe kërkoi që banorët e Ulqinit të pezulloheshin. Porta dërgoi reisin vendas nga Shkodra, i cili i shpjegoi se ishte e pamundur të fitohej dëmshpërblim dhe se pezullimi i Ulqinit nga tregtia do të rezultonte në ndëshkimin e tregtarëve të pafajshëm për krimet e disa të ligjve.[99]

Më 17 dhjetor 1757, ambasadori, përsëri, shkroi nga Konstandinopoja, Pera, duke përmendur një kapiten trabaccalo të quajtur Tiozzo, i cili ishte vrarë nga piratët Dulcignotti në ujërat e Pulias disa muaj më parë. Ambasadori propozoi gjithashtu dërgimin e një ankandi te gjenerali dalmat venecian i cili do të kontaktonte zëvendëskonsullin Anton Doda në Shkodër për të zgjidhur ankesat në lidhje me bastisjet e kryera nga piratët e Dulcignotte. Në Mars, 1759, ambasadori i shkroi sërish Senatit duke përmendur se më 21 dhjetor 1758, rreth 30 milje jashtë Patrës, përballë Moresë, pirati ulqinas Sinan Komina komandonte një anije me tetë zhurma në çdo anë dhe kanone të reja moderne. , në të cilin shërbenin 100 piratë, 50 ishin nga Ulqini.[99]

Në 1763, një galeri e madhe “Dulcignotta” mbërriti në portin e Povijest në Drvenika. Banorët e Lugarit u përpoqën t’i ndalonin, por piratët Dulcignotte i rrahën dhe vazhduan të hyjnë në fshat ku pasoi një përleshje e përgjakshme. Një pirat u vra dhe të tjerë u plagosën nga të dyja anët. Autoritetet vendosën të ndalonin banorët të largoheshin nga ishulli Vinišće. Në 1765, Dulcignottes vendosën të hakmerreshin duke ndaluar “23 schiavis” (sllavë) në Drevnik dhe duke grabitur fshatin.[100]

Në fund të vitit 1764, kapiteni i piratëve, Sinan Komina, kapi një anije nga Livorno në Koron (Peloponez) me një ekuipazh prej 40 piratësh. Më pas ai e solli anijen e sekuestruar në Tivar. Kur njerëzit e Sulltan Mehmedit e njoftuan se anija mungonte, Sulltani urdhëroi arrestimin e Kominës. Komina u detyrua të ikte në Pastro, në shtëpinë e aleatëve të tij të ngushtë, familjes Kažanegra.[101] Me gjithë kundërshtimin e vazhdueshëm osman, piratët e Ulqinit u rigrupuan nën Kominën në fillim të vitit 1765.[102] Të udhëhequr nga Kara Mahmud Pasha, osmanët filluan një sulm ndaj Malit të Zi në 1785, duke shkatërruar edhe një herë flotën pirate.[103] Kjo masë, edhe pse e suksesshme, nuk pati parandalimi i bastisjeve sporadike në të ardhmen.

Në janar 1765, ekuipazhet shqiptare nga Dulçino (Ulqin) kryen bastisje të shpeshta të të gjitha anijeve pa dallim flamuri, duke përfituar nga lufta ruso-turke.[104]

Në 1767, Joseph de Cambis mbajti një ditar midis 1 prillit dhe 17 shtatorit, duke përshkruar shërbimin e tij në anijen mbretërore Chimera, e destinuar të takonte Cesar Gabriel de Choiseul në Napoli dhe më gjerë me qëllimin për të luftuar në bregdetin e Moresë kundër “Dulcignottes”. dhe privatë të tjerë”. Anija u vendos nën komandën e M. Grasse-Brianson dhe u largua nga porti i Toulon më 28 prill 1767 dhe u kthye më 31 gusht.[105]

Më 15 gusht 1768, afërsisht 40 milje larg brigjeve të Kepit Passero në juglindje të Siçilisë, një anije malteze vuri re një anije pirate me dy armë, katër skate dhe 50 burra të udhëhequr nga kapiteni Hossein Spahia Raïs nga Dulcigno, duke tërhequr një tjetër. anije nga Lacio e ngarkuar me lëndë drusore. Piratët lëshuan anijen dhe u përpoqën të arratiseshin por në fund u kapën nga maltezët të cilët hodhën në det pajisje të ndryshme duke mundësuar kështu shpejtësinë. Luftimet filluan aty ku Dulcignottes hipën në anijen malteze me anëtarët e ekuipazhit duke hapur zjarr me pistoleta dhe më pas duke përdorur thika. Kapiteni i piratëve u qëllua me një autobus të gabuar dhe nga 28 piratë Dulcignotte dhe 8 maure, 13 u vranë, 12 u plagosën dhe 11 u kapën. Maltezi humbi 5 burra me 11 të plagosur me 2 të rëndë. Shoku i Parë (Raïs i dytë) mbijetoi dhe u lirua dhe në të vërtetë, ai vazhdoi si kapiten i një anijeje të re.[106]

Më 15 janar 1678, kreu i administratës veneciane të Dalmacisë, Paolo Boldù, i shkroi kapitenit Zuane Zusto për grindjet midis banorëve të Dobrotës dhe Dolcigno (Ulqin) ku fshati i parë ishte nën juridiksionin venecian dhe tjetri nën juridiksionin osman. Antonio Orio, një zyrtar tjetër venecian, i kishte shkruar Venedikut për përpjekjet e kota për të ndalur grindjen duke i quajtur banorët “të pabesë”. Paolo Boldù deklaroi se problemet filluan kur dy fshatrat nuk do të bënin tregti.[107]

Në prill të vitit 1770, kapitenët shqiptarë nga Ulqini shkatërruan marinën ruse të komanduar nga Alexei Grigoryevich Orlov jashtë bregut të Navarinos.[108]

Sipas një burimi të shkruar nga viti 1840, i titulluar “Encyclopédie Des Gens Du Monde, Répertoire Universel Des Sciences, Des Lettres Et Des Arts; Avec Des Notices Sur Les Principales Familles Historiques Et Sur Les Personnages Célèbres”, në vitin 1770 Porta ishte shumë e dobët për të mposhtur piratët shqiptarë. Më 10 qershor 1779, Porta dërgoi më pas Gagi-Haça, një marinar me përvojë, i cili mblodhi një forcë të vogël detare dhe angazhoi piratët duke i mundur ata. Piratët shqiptarë nga Tripoli megjithatë u bashkuan dhe mundën flotën ruse në Korint dhe Patras.[109]

Në korrik 1770, gjatë Betejës së Çesmës, pjesë e Luftës Ruso-Turke (1768–1774), zëvendësadmirali John Elphinstone i marinës ruse, u angazhua në një betejë me piratët dhe privatët ulqinë, të punësuar nga osmanët, të cilët humbur. Në gazetat angleze të asaj kohe, piratët përshkruheshin si “të vetmit njerëz që kishin guximin ose besnikërinë të dilnin në det me një flotë në kërkim të armikut”.[110]

Më 2 gusht 1770, udhëtari italian Pietro Godenti raportoi në Shën Petersburg se kishte marrë një letër të shkruar nga Trieste drejtuar Dmitri Alekseyevich Gallitzin se në Korfuz dhe d’Ancona, flota osmane ishte mundur nga flota ruse e udhëhequr nga Alexei Grigoryevich. Orlovi në arkipelag dhe se shumë “tartanë të Dolcignotti” ishin fundosur dhe shpërndarë.[111]

Në 1771, Alexei Grigoryevich Orlov punësoi detarë shqiptarë për të sulmuar osmanët dhe duke i lejuar ata të mbanin flamurin rus. Megjithatë, 300 marinarë shpejt dezertuan flotën ruse dhe iu bashkuan piratëve shqiptarë dhe Orlovi u dërgua për t’i ndaluar ata.[112]

Diku në vitin 1772, piratët shqiptarë kapën dy anije ruse dhe i përdorën për piraterinë duke detyruar admiralin Grigory Spiridov dhe Alexei Grigoryevich Orlov të paralajmëronin osmanët si dhe anijet neutrale në detin Egje.[113]

Më 9 dhjetor 1772, Joseph-Dimitri Gaspary, konsulli francez në Athinë, i dërgoi një letër ministrit francez duke përmendur se një flotë prej 30 anijesh nga Dulcigné (Ulqin) u shkatërrua nga rusët në Gjirin e Patras. Para kësaj, katër anije Dulcignote kishin skllavëruar 15 ushtarë gjermanë dhe francezë nga ishulli i Korfuzit dhe ia shitën Salone. Njëri prej tyre, Joseph Vichel, nga Alsace, u arratis në ndërtesën e kapitenit Blanc të La Ciotat.[114]

Më 15 Mars 1775, Pennsylvania Gazette botoi një artikull nga një letër në Stamboll, e datës 17 nëntor 1774, ku marina ruse kishte shkarkuar nga shërbimi marinarët shqiptarë, gjë që rezultoi në kapërcimin e deteve nga piratët me dy piratë shqiptarë të Ulqinit. përmenden: Manoli dhe Doli Konstandini, i cili kishte marrë tre anije franceze dhe kishte masakruar ekuipazhin. Një tjetër anije u shkatërrua jashtë Karamanisë, ku vetëm dy anëtarë të ekuipazhit mbijetuan.[115]

Në prill 1775, kapiteni Ermanno Cinif Inglis u nis së bashku me Patriarkun Giovanni, të dy nën flotën e Napolit, nga

Trieste me njohuri për armadën e Tartane Dulcignotte që numëron dy herë më shumë. Duke e ditur këtë, skuadra u nda me dy që prisnin në Ankona dhe Brindizi duke pritur që flota ruse t’i bashkohej. Në qershor, korsairët osmanë së bashku me piratët Dulcingotte që numëronin 140 burra sulmuan një anije greke në portin e Brindisit. Ekuipazhi mbijetoi duke u mbuluar nën topat.[116]

Sipas një artikulli të gazetarit francez Louis-François Metra të botuar në gazetën gjermane Correspondance littéraire secrète në Neuwied në 1781, botuar fillimisht në Venecia, gjashtë oficerë anglezë u kapën nga Dulcignotes (piratë ulqinë), të cilët më pas vazhduan t’i grabisnin, t’i zhveshënin lakuriq. dhe i lini në brigjet e Nilit ku i ndihmoi një kapiten raguzan. Arsyeja ishte se anglezët po planifikonin një mision kundër holandezëve.[117][118]

Në 1782, studiuesi gjerman Johann Hübner shkruan se në 1717 Dulcinotis (ulcinians) transportuan shumë drithë në Peru.[119]

Në janar 1781, udhëtari dhe përkthyesi francez Dérival de Gomicourt botoi në korrespondencën holandeze “Lettres hollandoises, ou Correspondance politique, sur l’etat present de l’Europe, notamment de la république des sept Provinces-Unies” një letër nga një tregtar londinez. i destinuar për korrespondentin e tij në Ostend. Letra shpjegon se qeveria angleze kishte dërguar gjashtë oficerë anglezë në Indi për të urdhëruar Edward Hughes të fillonte një sulm ndaj armiqve britanikë. I njëjti urdhër do të zbatohej në të gjitha vendet ku ishte e rëndësishme që të njihej. Oficerët anglezë lundruan përgjatë bregut të Egjiptit kur një korsair Dulcignote i kapi dhe i zhveshi nga gjithçka që kishin. Një nga oficerët i shkroi një letër në fund të muajit nga Venecia njërit prej prindërve në Londër dhe Gomicourt e përshkroi atë si “të trishtuar”.[120]

Në vitin 1783, Anne-Charles-Sigismond de Montmorency-Luksemburg (1737-1803), grand seigneur dhe frank-macon, propozoi të rekrutonte me shpenzimet e tij një legjion francez të Dulcignotes dhe të shqiptarëve, nga të cilët njëri do të formonte një njësi të madhe dhe të respektueshme. .[121]

Në vitin 1870, autori Francesco Protonotari përmend në “Nuova antologia di scienze, lettere ed arti” një letër të datës 27 korrik 1785, të shkruar nga një shqiptar drejtuar një shoku në Pera, dërguar nga përmbaruesi i Venedikut, ku përmendet se marinarët. nga Dulcigno, pasi kishte vizituar Malin e Zi, dëshmoi se si Aga i Trebinjës i kishte puthur këmbët Mahmud Pashës së Shkodrës, me qëllim që të bashkohej me udhëtimin e pashallëqeve për në Castelnuovo dhe Raguzë. Sipas dëshmitarit, pashai ishte përgjigjur se nuk mund të vazhdonte udhëtimin pasi ishte betuar për armëpushim me banorët e Trebigne dhe Bossina. Përmendet gjithashtu se pashai kishte ndaluar të gjitha anijet që të largoheshin nga Duclignto pas Ei-Mubarakut, pasi ai planifikonte të sulmonte Curd Achmet Pashën e Berattos, duke vazhduar për në Vlorë, për të arritur në Morea.[122]

Në 1788, gazeta Gazzetta universale: o sieno notizie istorice, politiche, di scienze, arti agricoltura botoi një artikull duke përmendur se kapiteni i anijes Vesua nga Smyrna deklaroi se një flotë ruse me 30 armë ishte larguar nga Trieste dhe kishte angazhuar një flotë të Dulcignote. piratët dhe sllavët, që zgjasin 14 orë.[123]

Në vitin 1789, The Lady Magazine botoi një artikull nga Trieste më 4 qershor, duke përshkruar një betejë midis “piratëve Dulcigno”, që numëron 7 flota, dhe flotës ruse të udhëhequr nga një major me origjinë greke Lambros Katsonis jashtë kostos midis Ulqinit dhe Kotorrit. Piratët humbën 50 burra dhe rusët asnjë. Rusët liruan gjithashtu një anije veneciane të kapur nga piratët e Ulqinit, ku 1000 shqiptarë ndërruan anën e tyre.[124] Besohet se pirati i Ulqinit Lika Ceni mundi dhe ekzekutoi Lambros Katsonisin në një duel, i cili vetë ishte bërë pirat para se të bashkohej me Katsonisin, i ishte bashkuar Revoltës së Orlovit në 1770[125]

Në 1789, Gazetta universale botoi një artikull nga qershori për një përleshje midis kapitenit Konstantin Livaditi, komandant i një flote ruse, kundër Dulcignotte trabaccolos [kontrolloni drejtshkrimin], duke mbajtur flamurin e Papatit, jashtë portit të Marina di Raguzës në Italinë moderne. Kur u panë, piratët u larguan nga trabaccolo dhe kapiteni hapi zjarr duke rezultuar në pesë të vdekur dhe një të plagosur.[126] Në të njëjtën periudhë kohore, majori Lambros Katsonis raportoi ndërsa komandonte flotën ruse se shtatë anije Dulcignotti ishin të pranishme në Gjirin e Kotorrit. Komandanti rus më pas vazhdoi të sulmonte piratët, por pa dobi. Më pas, Dulcignottes u vendosën në brigje dhe përgatitën topa nga të cilët qëlluan mbi rusët, të cilët vetë ia kthyen zjarrin me artileri duke fundosur dy anije Dulcignotti dhe duke rezultuar në 50 piratë të vdekur.[126]

Në vitin 1798, udhëtari francez François Pouqueville hipi në anijen tregtare italiane La Madonna di Montenegro në Aleksandri duke u nisur për në Kalabri kur ata u sulmuan nga Uluc Alia dhe piratët e tij nga Ulqini.[127][128]

Shekulli i 19
Në fillim të shekullit të 19-të Henry Holland raportoi se në Gjirin e Selanikut na me shqip zbatohej për të gjithë piratët, ngjashëm me përdorimin e emrit cilician në kohën romake. Arcipelagu në hyrje të gjirit ka qenë një vendpushim kryesor i piratëve për shkak të numrit të anijeve që kalonin atje dhe për shkak të rekrutimit të lehtë të shqiptarëve që zbrisnin në bregdet.[129] Në vitin 1813, piktori dhe arkeologu gjerman, Otto Magnus von Stackelberg, po lundronte afër Selanikut kur anijet e tij u sulmuan nga piratët shqiptarë. Artisti u kap dhe u mbajt për një shpërblim prej 60,000 piastrave.[130]

Në vitin 1816, qeveria britanike ishte në një mosmarrëveshje me ambasadorin napolitan në Londër lidhur me dështimin e përballjes me piratin shqiptar.[131]

Më 14 gusht 1817, gazetarët raportuan se piratët shqiptarë bastisnin anije pranë Venecias.[132] James John Best shkroi se një pirat shqiptar sulmoi një anije britanike jashtë Korfuzit në 1840.[133] Në vitin 1818 në flotën detare të Ulqinit numëroheshin më shumë se 400 anije.[134] Gazetat Parlamentare shkruanin për një sulm në vitin 1837 ku 100 piratë shqiptarë, pjesë e një organizate sekrete në Turqinë Evropiane, sulmuan një fshat jashtë bregut të Otrantos dhe masakruan fshatarët. Udhëheqësi ishte një pirat i quajtur Rafil Beu.[135] John Hobbhouse shkroi në 1878 se piratët e Dulcigno ishin rreth 6000.[136] Bastisjet vazhduan deri në gjysmën e dytë të shekullit të 19-të dhe pirateria përfundimisht përfundoi pasi fuqitë evropiane u bashkuan dhe i detyruan osmanët t’i gjuanin.

Henry Alexander Scammell Dearborn vuri në dukje në 1819 se Ali Pasha i Janinës kishte disa gallotë të armatosur të drejtuar nga Dulcignotes.[137]

Në 1863, Vikontesha Emily Anne Beaufort Smythe shkroi se piratët Dulcignote u përdorën për “terrorin e Italisë” dhe se marinarët ishin kërkuar nga Porta.[138]

Mbështetja osmane për piratët shqiptarë
Piratët luajtën një rol në konkurrencën midis Perandorisë Osmane dhe rivalëve të saj, zakonisht duke u anuar me osmanët. Në vitin 1687, kur osmanët humbën qytetin e Herceg-Novi, Venediku u përpoq të mbushte vakumin, por u pengua nga një popullsi prej 500 piratesh nga Malta, Tunizia dhe Algjeria, shumë prej të cilëve ishin veteranë të Luftërave Kandiane të 1669.[139] Thuhet se osmanët u kanë ofruar mbështetje piratëve për aq kohë sa ata i përqendronin sulmet e tyre në anijet veneciane.[140]

Gjatë kësaj periudhe, ulqinakët e anijeve ishin banorët më të pasur të Shqipërisë së Veriut dhe kishin një përfaqësues në Stamboll që do t’i mbante piratët nën kontroll duke i dhënë ryshfet Sulltanit. Ata u mbështetën herë pas here edhe nga Pashai i Shkodrës, i cili do t’i paralajmëronte nëse Anglia ankohej kundër piraterisë.[141] Evlia Çelebi shkruan se sanxhak-beu i Shkodrës do të merrte një të dhjetën e plaçkës së piratëve shqiptarë pasi të kishin plaçkitur dhe bastisur.[142]

Hizir Hayreddin dhe Oruç Reis
Më të famshmit nga piratët në Afrikën e Veriut ishin vëllezërit osmanë me origjinë shqiptare)[143][144][145][146][147][148] Oruç dhe Hızır Hayreddin. Ata dhe dy vëllezër më pak të njohur u bënë të gjithë korsarë barbarë në shërbim të Perandorisë Osmane; ata quheshin Barbarossas (italisht për mjekërkuqtë) sipas mjekrës së kuqe të Oruçit, më i madhi.[149]
Oruç pushtoi ishullin Djerba për Perandorinë Osmane në 1502 ose 1503. Ai sulmonte shpesh territoret spanjolle në brigjet e Afrikës së Veriut; gjatë një përpjekjeje të dështuar në 1512 ai humbi krahun e majtë nga një top. Barbarossa më i madh gjithashtu shkoi në një tërbim nëpër Algjer në 1516 dhe pushtoi qytetin me ndihmën e Perandorisë Osmane. Ai ekzekutoi sundimtarin e Algjerit dhe të gjithë ata dyshonte se do ta kundërshtonin, duke përfshirë sundimtarët lokalë.[150] Më në fund ai u kap dhe u vra nga spanjollët në 1518 dhe u ekspozua.

Vëllai më i vogël i Oruçit, Hızır (më vonë i quajtur Hayreddin ose Kheir ed-Din) ishte një inxhinier i aftë dhe fliste të paktën gjashtë gjuhë. I lyente flokët e kokës dhe mjekrën me këna për t’i skuqur si të Oruçit. Pasi pushtoi shumë zona të rëndësishme bregdetare, Hayreddin u emërua kryeadmiral i flotës së sulltanit osman. Në vitin 1537 Hayreddin pushtoi ishullin Egina dhe e populloi atë me shqiptarë.[151] Nën komandën e tij Perandoria Osmane ishte në gjendje të fitonte dhe të mbante kontrollin e Mesdheut lindor për më shumë se tridhjetë vjet. Barbaros Hızır Hayreddin Pasha vdiq në 1546 nga një ethe, ndoshta murtaja.

Duke udhëhequr një ekip anijesh osmane, në mëngjesin e 26 shtatorit 1575, ai sulmoi galerinë spanjolle “El Sol” në Gjirin e Luanit, ku Miguel de Cervantes u nis nga Napoli.[152] Pavarësisht nga një mbrojtje e guximshme e spanjollëve, shumë prej të cilëve vdiqën në luftime, anija nuk u shpëtoi korsairëve dhe Cervantes-i u dërgua me pasagjerë të tjerë në Algjer si robër.[153][154] Atje, Servantes-i u bë skllav i të dytit të Arnaut Mamit, Dali Mami. Cervantes-i u shpengua nga prindërit e tij dhe Trinitarët dhe u kthye në familjen e tij në Madrid pas pothuajse pesë vjetësh dhe katër përpjekjesh të pasuksesshme arratisjeje.[155] Kjo periudhë e jetës së tij ndikoi në disa nga veprat letrare të Servantes, veçanërisht th

Përralla e robit në Don Kishoti dhe dy shfaqjet e vendosura në Algjer El trato de Argel (Jeta në Algjer) dhe Los baños de Argel (Birucat e Algjerit).[156][155]

Lidhje me Afrikën e Veriut
Pas një rrethimi në Tripoli, disa piratë të ngurtësuar ikën në Shqipëri dhe u bashkuan me radhët e piratëve shqiptarë. Ali Hoxha u shqua për djegien e fshatit Mljet në vitin 1725. Pas kësaj ngjarjeje ai u dëbua nga Ulqini dhe u kthye në Tripoli. Në 1731, një pasha i ri i mundi piratët edhe një herë, dhe shumë u larguan në Tripoli.[157]
Marrëdhëniet me popullsinë lokale

Disa udhëheqës piratësh mbanin marrëdhënie të mira me popullsinë vendase. Haxhi Alia fitoi admirimin e fshatarëve vendas duke ndarë bujarisht plaçkën e tij, dhe u bë diçka si një legjendë pasi bëri rezistencë të ashpër ndaj një flote të fuqishme të kombinuar veneciane dhe britanike, pavarësisht se ishte dukshëm i tejkaluar dhe i pushtuar.[158]

Trashëgimia
Sot në Ulqin ka përmendore të shumta të piratëve që jetonin në qytet. Fama e Haxhi Aliut ndër shqiptarë bëri që me emrin e tij të emërohej një nga shpellat më të rëndësishme të bregdetit shqiptar.[159]

References

1. Malcolm, Noel (2015). Agents of Empire Knights, Corsairs, Jesuits and Spies in the Sixteenth-Century Mediterranean World (PDF). Oxford University press. p. 149. Archived from the original (PDF) on 2016-10-12. Retrieved 2019-04-04.
2. Maria Pia Pedani. The Ottoman-Venetian Border (15th-18th Centuries). p. 46
3. Gábor Ágoston; Bruce Masters (2010). Encyclopedia of the Ottoman Empire. New York: Infobase Publishing. p. 22. ISBN 9781438110257.
4. ATVIJA KEROVI] Lektura: ZUVDIJA HOD@I] SULJO MUSTAFI], Izvr{ni direktor (2009). Osniva~ i izdava~ UDRU@ENJE “ALMANAH” PODGORICA (PDF) (Osniva~ i prvi urednik “Almanaha” ed.). Podgorica: Urednik [ERBO RASTODER Redakcija: ZUVDIJA HOD@I], ATVIJA KEROVI], MILIKA PAVLOVI], [ERBO RASTODER, ASIM DIZDAREVI], SENAD GA^EVI], ESAD KO^AN, SULJO MUSTAFI], ADNAN ^IRGI]. p. 155.
5. “Varri i Marës, çërnojeviqet dhe shqiptarët në mesjetë”. Konica.al. 10 August 2019.
6. Beach, Frederick Converse; Rines, George Edwin (1903). The Americana : a universal reference library, comprising the arts and sciences, literature, history, biography, geography, commerce, etc. of the world. New York : Scientific American Compiling Dept. Retrieved 18 November 2019. “Dulcigno, dool-chen’yo, Montenegro, a small seaport town on the Adriatic. The in- habitants, formerly notorious under the name of Dulcignottes, as the most dangerous pirates of the Adriatic, are now engaged in commerce or in the fisheries of the river Bojana. Pop. 5,102.”
7. Foscari, Alvise (2006). Fausto Sartori (ed.). Alvise Foscari, Capitano in Golfo (PDF). Venezia La Malcontenta. p. XIII. Retrieved 18 November 2019.
8. PART TWO – PIRATES OF THE ADRIATIC CHAPTER FIVE The Neretva Pirates Circa 800-1000 A.D. (PDF).
9. Winnifrith, Tom (1992). Perspectives on Albania. Macmillan. p. 41. ISBN 9780333512821.
10. From Illyria to Crna Gora. PART ONE MONTENEGRO IN THE EIGHTEENTH CENTURY. Archived from the original on 5 November 2019. Retrieved 5 November 2019. “The Labeates lived from piracy and for that reason often battled with Rome”
11. Planet, Lonely; Sheward, Tamara; Dragicevich, Peter (2017). Lonely Planet Montenegro. Lonely Planet. ISBN 9781787010598.
12. Ulqini, Hasan (1995). Cimbas. Organo dinformazione interna allistituto di ricerca delle fonti per la storia della civilta marinara picena (PDF). San Benedetto del Tronto. pp. 20–22. Retrieved 13 November 2019.
13. Boyce, Gordon; Gorski, Richard (2017). Resources and Infrastructures in the Maritime Economy, 1500-2000. Oxford University Press. p. 55. ISBN 978-1-78694-912-7. Retrieved 22 November 2019.
14. The Pall Mall Budget: Being a Weekly Collection of Articles Printed in the Pall Mall Gazette from Day to Day, with a Summary of News. 1880. p. 11. Retrieved 22 November 2019. “”…remarked to me bitterly a Skutarine Mahommedan… “They are fanatics, all of he, and care only for themselves. We have come to their assistance and they treat us only with contempt. As to our Skipetaria, they have no idea of it.” It is remarkable how persistently this character for intolerance and inhospitality towards strangers has clung to the Dulcignotes. The Dalmatian writer Coriolano Cippico, who published at Venice in 1422 a short story of the campaign of the Doge Pietro Moceniga in these parts, after noticing the legendary origin of the Dulcignotes from the Colchians, continues thus “Indeed, even to our day the citizens of this town have retrained something of the savageness of their founder, and show themselves harsh and hostile towards strangers”.”
15. Maria Pia Pedani. The Ottoman-Venetian Border (15th-18th Centuries). page=44
16. Tiepolo, Maria Francesca; Tonetti, Eurigio (2002). I Greci a Venezia: atti del Convegno internazionale di studio, Venezia, 5-7 novembre 1998 (in Italian). Istituto Veneto de Scienze, Lettere ed Arti. ISBN 978-88-88143-07-1. Retrieved 30 November 2019.
17. Braudel, Fernand (1973). The Mediterranean and the Mediterranean world in the age of Philip II. Vol. 2. University of Michigan: Collins. p. 872. ISBN 9780002115360.
18. Ferraro, Joanne M. (2012). Venice: History of the Floating City. Cambridge University Press. p. 174. ISBN 9780521883597. “Albanians .”
19. Ph.D, Paula Royster (2019). I. Am. Arapi. The Fairview Agency. p. 105. ISBN 9780578554228. Retrieved 5 November 2019.
20. Cox, Garretson (1897). The Columbian cyclopedia. Vol. 10. University of Minnesota: Garretson, Cox, & company.
21. The role of money in wartime. Second Conference of the Museum of the Bank of Albania. 2018. Tirana p. 98. https://www.bankofalbania.org/rc/doc/LIBRI_KONF_MUZEUT_2018_anglisht_15837.pdf
22. “The Riviera delle Palme”. Piceno Promozione. Archived from the original on 14 March 2022. Retrieved 21 November 2019.
23. The role of money in wartime. Second Conference of the Museum of the Bank of Albania (PDF). Tirana. 2018. p. 98. Retrieved 22 November 2019.
24. The role of money in wartime. Second Conference of the Museum of the Bank of Albania. 2018. Tirana p. 101. https://www.bankofalbania.org/rc/doc/LIBRI_KONF_MUZEUT_2018_anglisht_15837.pdf
25. Constantini, Vera. The Affair of Durazzo (1559) and the Controversial Destitution of the Provveditore all’Armata (PDF). p. 1. Retrieved 22 November 2019.
26. Archivum Ottomanicum. Mouton. 2006. pp. 236–240. ISBN 9783447094573. Retrieved 30 November 2019.
27. Biegman, Nicolaas Hendrik (1967). The turco-ragusan relationship according to the firmans of mura… Mouton. p. 130. Retrieved 17 November 2019.
28. “Likeness of Miguel of Cervantes Saavedra”. Retrieved 2020-01-12.
29. Adrovic, Admir (2017). T. C. İSTANBUL ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ TARİH ANABİLİM DALI YENİÇAĞ TARİHİ BİLİM DALI (PDF) (Translation: In May 1575, the pirates attacked a Spanish vessel, defeated the crew and towed the ship to the port of Ulcinj. The pirate leader Deli Topal Memi (Deli Topal Memi’ye) was given the slave of Miguel Servantes. ed.). Istanbul: YÜKSEK LİSANS TEZİ 16. YÜZYILDA KARADAĞ’DA OSMANLI DENİZ ÜSLERİ. pp. 74–76. Retrieved 26 November 2019.[permanent dead link]
30. Le Armi di San Marco. Atti del Convegno di Venezia e Verona, 29-30 settembre 2011 La potenza militare veneziana dalla Serenissima al Risorgimento (PDF). Quaderno. 2011. p. 120. Retrieved 21 November 2019. “(Translation) The Colemberg, unlike the other authors who preceded it, identified the origin of the conflict in the construction, begun in 1593, of the fortress of Palma by the Venetians. He therefore bluntly accused the patriciate realtino of having created that military garrison in Friuli not “to oppose the arms of the Turks”, as it had been declared, but clarified the jurisconsult would appreciate, because “the intention of that Republica was to lay its hands further »118, and thus substantiated its opinion by adding that« the first object of the engines of this war »had been precisely that of« targeting Gradisca, without forgetting a moment of time “119. But it was not enough: Rith did not even scruple, in a very bold way, to compare the piracy that emerged in the upper Adriatic with that carried out by the Albanians against the Habsburgs in the Gulf of Trieste which, he added, was secretly supported by Venice.”
31. “The Pirates from Ulcinj”. http://www.ulcinj.travel.
32. Tenenti, Alberto (1967). Piracy and the Decline of Venice, 1580-1615. University of California Press. p. 122.
33. Maria Pia Pedani. The Ottoman-Venetian Border (15th-18th Centuries). page=46
34. Maria Pia Pedani. The Ottoman-Venetian Border (15th-18th Centuries). page=45
35. PEDANI, Maria Pia (2008). OTTOMAN MERCHANTS IN THE ADRIATIC. TRADE AND SMUGGLING (PDF) (UDC 355.49:343.712.2(262.3)”14/16″ ed.). ACTA HISTRIAE • 16 • 2008 • 1-2. p. 7. Retrieved 17 November 2019.
36. Panetta, Rinaldo (1984). Pirati e corsari turchi e barbareschi nel Mare Nostrum: Il tramonto della mezzaluna (in Italian). Mursia.
37. Maland, David (2015). Europe at War, 1600-50. Macmillan International Higher Education. p. 59. ISBN 9781349162444. Retrieved 7 November 2019.[permanent dead link]
38. The Making of the Modern Mediterranean: Views from the South. Univ of California Press. 2019. ISBN 978-0-520-30460-4. Retrieved 30 November 2019.
39. Malcolm, Noel (2015). Agents of Empire: Knights, Corsairs, Jesuits and Spies in the Sixteenth-Century Mediterranean World. Penguin Books Limited. ISBN 9780141978369.
40. BASIC, HUSEIN] (2009). Osniva~ i izdava~ UDRU@ENJE “ALMANAH” PODGORICA (PDF). Podgorica. p. 97. Retrieved 18 November 2019. “^ASOPIS ZA PROU^AVANJE, PREZENTACIJU I ZA[TITU KULTURNO-ISTORIJSKE BA[TINE BO[NJAKA/MUSLIMANA”
41. Bizbirlik, Alpay. Osmanlı-Venedik İlişkileri Ve XVII. Yüzyılın Başlarında Adriyatik Bölgesindeki Sınırlarda Yaşanan Bazı Sorunlar Üzerine Ottoman-Venetian Relations and Certain Problems Experienced at the Borders of the Adriatic Region (PDF). p. 12. Retrieved 21 November 2019. “(Translation) Another violation from this region was that in 1622 some people of the Delvine people attacked the botany called Botrinyod and the Venetian reay there. Following this attack, Delvine was ordered to punish the criminals, take necessary measures and take the necessary measures to prevent anyone from attacking Venetian places. A year later, a similar incident took place on the sides of the Ottoman sub-province of Ulgun. It was reported that the Ulgun saginians constantly attacked the Budva reay subject to Venice with a few boats of their own, stealing and stealing them. order to be returned, whatever they have stolen so far, and to ensure that the boats they have built have been destroyed and that similar events will not occur again.”
42. ÉCONOMES MÉDITERRANÉENNES ÉQUILIBRES ET INTERCOMMUNICATIONS XlIIe-XIXe siècles. 1983 Published by ACTES DU Ile. COLLOQUE INTERNATIONAL D’HISTOIRE, Athens. pages: 209, 213, 257, 541, 547 url: https://helios-eie.ekt.gr/EIE/bitstream/10442/14110/1/N03.003.1.0.pdf
43. “Pastures and shepherds”. http://www.np-kornati.hr.
44. Mayhew, Tea Perinčić. Dalmatia Between Ottoman and Venetian Rule: Contado Di Zara, 1645-1718. p. 44. Retrieved 5 November 2019.
45. Pedani, Maria Pia. The Ottoman-Venetian Border (15th-18th Centuries) (PDF) (Hilâl. Studi turchi e ottomani 5 ed.). p. 45. Retrieved 17 November 2019.
46. Baldacci Antonio, L Albania, Roma 1929, str. 137.
47. ÉCONOMES MÉDITERRANÉENNES ÉQUILIBRES ET INTERCOMMUNICATIONS XlIIe-XIXe siècles (PDF). Athen: ACTES DU Ile COLLOQUE INTERNATIONAL D’HISTOIRE. 1983. pp. 209, 213, 257, 541, 547. Retrieved 19 November 2019.
48. Spomenik (in Serbian). 1953. p. 56. Retrieved 1 December 2019.
49. Dugan, Mario (23 December 2019). Lo sviluppo del Bacino dell’Alto Adriatico dal 15.000 a.C. a oggi (in Italian). Booksprint. ISBN 978-88-249-3498-5. Retrieved 28 September 2022.
50. The role of money in wartime. Second Conference of the Museum of the Bank of Albania (PDF). Tirana. 2018. p. 97. Retrieved 22 November 2019.
51. BASIC, HUSEIN] (2009). Osniva~ i izdava~ UDRU@ENJE “ALMANAH” PODGORICA (PDF) (^ASOPIS ZA PROU^AVANJE, PREZENTACIJU I ZA[TITU KULTURNO-ISTORIJSKE BA[TINE BO[NJAKA/MUSLIMANA ed.). Podgorica. p. 100. Retrieved 18 November 2019.
52. Hadri, Ali (1976). Kosova (in Albanian). Enti i Historisë së Kosovës. p. 211. Retrieved 18 November 2019.
53. Edwards, Lovett Fielding (1954). Introducing Yugoslavia. Methuen. p. 130. Retrieved 18 November 2019.
54. EDWARDS, LOVETT FIELDING (1939). A WAYFARER : D…. YUGOSLAVIA’ 1 (PDF). New York: NEW YORK ROBERT M. McBRIDE & COMPANY. p. 174. Retrieved 18 November 2019.
55. “Romagna Arte e Storia Brino Ballerin CORSARI PIRATI E “LADRONI DI MARE””. http://www.romagnaarteestoria.it. Retrieved 28 September 2022.
56. R6VISTA ISTORICĂ . ĂRI DE SAMĂ DOCUMENTE ŞI NOTIŢE PUBLICATE DE N. IORGA cu concursul mai multor specialişti (PDF). Ianuar-Mart 1932. 1932. p. 3. Retrieved 18 November 2019. “(Translation) In the eighteenth century, the inhabitants of Dulcigno, who had been involved in smuggling, were doing much harm to the Venetian trade. The letters of the Venetian consuls are full of information regarding the anxiety brought by the Dulcignati in the Adriatic Sea, who, taking advantage of the fact that the Republic of Venice demanded high taxes for the transport of goods, sought to attract many merchants from Albania in their smuggling business.”
57. ÉCONOMES MÉDITERRANÉENNES ÉQUILIBRES ET INTERCOMMUNICATIONS XlIIe-XIXe siècles (PDF). Athen: ACTES DU Ile COLLOQUE INTERNATIONAL D’HISTOIRE. 1983. pp. 209, 213, 257, 541, 547. Retrieved 19 November 2019.
58. Ph. Henrat. Archives nationales (France) Pierrefitte-sur-Seine 1999, Par R. Zaïmova (1999). Affaires étrangères. Correspondance reçue du consulat de Constantinople (1668-1708). Inventaire analytique (AE/B/I/376-AE/B/I/385). Retrieved 19 November 2019. “(Translation) Ferriol [at Pontchartrain]; Pera, July 12, 1700: The Chamber of Commerce of Marseilles has not yet paid the expenses of Chateauneuf for the restitution of the French boat taken by the Dulcignotes. The Sieur de Maisonfort will carry the Ferriol parcels destined for the King. Original signed, 6 p. Ferriol [at Pontchartrain]; Pera, August 4, 1700: The Marseilles Chamber of Commerce has not yet repaid to the French nation at Constantinople the sum advanced for the restitution of the French barque taken by the Dulcignotes. Ferriol [at Pontchartrain]; Pera, August 24, 1700: He acknowledges receipt of his letter of May 26th. The Marseilles Chamber of Commerce must pay the sum paid for the barque of Dulcigno, so that the nation of Constantinople can balance its accounts of the current year. Ferriol [to Pontchartrain]; Pera, June 13, 1701. – He acknowledges receipt of his letter of March 2 and the memoir of the Marseilles Chamber of Commerce on the case of Dulcigno: disputes between the deputies of the nation in Constantinople and the Chamber of Commerce on the payment of expenses relating to this affair. Expenses that the Chamber of Commerce refused to pay. He joined the deliberations and accounts of the French nation at Constantinople on the Dulcigno affair.”
59. Cataldo, Vincenzo. La guerra di corsa nel Mezzogiorno d’Italia durante il periodo austriaco (1707-1734) Privateering in the South of Italy during the Austrian period (1707-1734). Retrieved 13 October 2022.
60. Preto, Paolo (2010). I servizi segreti di Venezia. Spionaggio e controspionaggio ai tempi della Serenissima (in Italian). Il Saggiatore. ISBN 978-88-565-0164-3. Retrieved 28 September 2022.
61. Anatra, Bruno; Sans, Xavier Torres i (2003). Banditismi mediterranei: secoli XVI-XVII (in Italian). Carocci. ISBN 978-88-430-2817-7.
62. Annali Della Facoltà Di Scienze Politiche (in Italian) (From the Viennese archive documents it appears that in the years from 1711 to 1712 the Dulcignoti plundered more than 500 people contracted on their routes. ed.). A. Giuffre Editore. 1983. Retrieved 6 October 2022.
63. Hysa, Ylber (2019). “Banorët e zinj të Ulqinit”. http://www.gsh.al. Retrieved 17 November 2019.
64. Schmidt, Jan (2002). Orientalists, Travellers and Merchants in the Ottoman Empire, Political Relations Between Europe and the Porte. Isis Press. p. 451. ISBN 9789754281835. Retrieved 17 November 2019.
65. STORIA E DIALETTO ROVIGNO (The story of Rovinj) (PDF). Trieste: PUBLICATI DAI. MUNICIPIO DI R O V IG N O -AXjIL,3APERTURA DELL’OSPIZIO MARINO „ARCIDUCHESSA MARIA TERESA“ IN S. PELAGIO. 1888. pp. 87, 88, 196, 406. Retrieved 19 November 2019. “(Translation) From these wars, however, Rovinj also suffered some harassment directly. With the ducal 13 April 1715, the mayor of Rovigno was warned that the Dulcignoti designed to go out to sea with their convicts to run the Gulf; hence he was advised to guard and defend the shores and ports subject to his jurisdiction, and to reject any attempt to disembark. And the artillery magistrate sent in these wars, however, Rovinj also suffered some harassment directly. With the ducal 13 April 1715, the mayor of Rovigno was warned that the Dulcignoti designed to go out to sea with their convicts to run the Gulf; hence he was advised to guard and defend the shores and ports subject to his jurisdiction, and to reject any attempt to disembark. And the Magistrate of the artillery sent at the same time by order of the Senate, pops, dust, bales, falconetti etc. necessary to better defend the earth. Nor did the Dulcignoti wait a long time. On August 18, several armed feuds on the course boarded, two miles outside the port of Rovinj, some sailers for Venice; but after a while, fighting had to give up. They took possession instead of three trabaccoli, two of which were from Rovinj, and enslaved the people. However, having prepared the defense, they did not dare to attack the city, nor disembark to prey on the surrounding countryside.”
66. Borgia, Nilo (1942). I Monaci Basiliani D’Italia in Albania: Appunti Di Storia Missionaria, Secoli XVI-XVIII, Periodo Secondo (in Italian). Reale Accademia d’Italia. Retrieved 22 November 2019. “(Translation) It does not appear that the small group immediately reached the places of the mission: the Dolcignotti raids still lasted and our missionaries were forced to take refuge in Zara. Forced by such harsh circumstances to live far from places …”
67. MATRANGA, P. BASILIO. VI . I l P. Giuseppe Schirò socio d i Mr . Matranga (PDF). pp. 111–113. Retrieved 22 November 2019. “(Translation) Fortunately, during his time and his forced stay in Rome, he was able to approach the young Fr Giuseppe Schirò neomonaco di Mezzoiuso, and that at that time he was still in Rome, where he had completed his superior studies ie then ((he was Examiner and Master of Ceremonies in the Greek College of St. Athanasius He, postponing to the service of Di oe of the “souls, all his comfort and convenience, is ready to bear” With the Speaker, he also consents to the P. General of the Order of St. Basil “(15). Nor should the easy adhesion of Fr. or disciple and admirer and of the second He had been ordained a priest in Lugli or 1714. It does not appear that the small group immediately reached the places of the mission: the Dolcignotti raids still lasted and our missionaries were forced to take refuge – yes to Zara”
68. Spomenik (in Serbian). 1953. Retrieved 1 December 2019.
69. Historie des Jahrs. … oder zur Kirchen- politisch- und gelehrten Historie dieses Jahrs gehörige Haupt-Anmerckungen: in gewisse zu Coburg monathlich edirte Zeitungs-Extracte aufs fleissigste gebracht, nebst einem vollständigen Register (in German). P.G. Pfotenhauer. 1716. Retrieved 6 October 2022.
70. FORETIĆ, MILJENKO. THE RAGUSAN (DUBROVNIK) REPUBLIC AND THE SPANISH WAR OF SUCCESSION (1701-1714). p. 49. Retrieved 5 November 2019. “In December of 1707, the corsairs from Ulcinj assaulted a French ship in the Gruž’s port. The Ragusans offered aid and managed to overpower the pirates. Two Ragusans were killed as well as one French sailor”
71. Isto, str. 126.
72. Imber, Colin; Kiyotaki, Keiko; Murphey, Rhoads (2005). Frontiers of Ottoman Studies. I.B.Tauris. pp. 28–29. ISBN 9781850436645.
73. I corsari turchi un incubo per Ciro’
74. Mellinato, Giulio; Andreozzi, Daniele. Daniele Andreozzi (a cura di), Attraverso i conflitti. Neutralità e commercio tra età moderna ed età contemporanea, Eut, 2017. pp. 65–68. Retrieved 22 November 2019.
75. The Pirates from Ulcinj, “„They keep terrorizing across the Adriatic“, wrote in 1718 the French consul in Durres Jose Isnar and he mentioned that the Ulcinj pirates did not respect the sultan nor any other authority in the world!”
76. The London Gazette (PDF) (Tuesday July, 1 – Saturday July 5, 1718. Article: Venice, June 24. ed.). Published by Authority. 1718. p. Number 5656. Retrieved 21 November 2019.
77. Gjurmime albanologjike (in Albanian). Instituti Albanologjik i Prishtinës. 1970. p. 310. Retrieved 27 December 2019.
78. Bues, Almut (2005). Zone Di Frattura in Epoca Moderna: Il Baltico, i Balcani E L’Italia Settentrionale. Otto Harrassowitz Verlag. p. 52. ISBN 978-3-447-05119-4. Retrieved 28 November 2019.
79. kurumu, Türk tarih (2005). XIV. Türk Tarih Kongresi: Ankara, 9-13 Eylül 2002 ; kongreye sunulan bildiriler (in Turkish). Türk Tarih Kurumu. p. 1007. ISBN 978-975-16-1730-9. Retrieved 28 November 2019.
80. Faroqhi, Suraiya (2008). Merchants in the Ottoman Empire. Ma. p. 15. ISBN 978-2-7584-0011-0. Retrieved 28 November 2019.
81. SENATO MARE COSE DELL’ ISTRIA (PDF). SENATO MARE COSE DELL’ ISTRIA (Contimrnzio1~e vedi voi. XVI fase. 1 e 2 ) Registro r56 – (anno r690). 1690. p. 291. Retrieved 19 November 2019. “(Translation) In 1721, February 28, the captain of Capodistria gives appropriate instructions to the representatives of Istria, so that they may know how to regulate themselves in case they enter into those hartings dulcignote tartane.”
82. Correspondance des directeurs de l’Académie de France à Rome … (PDF). p. 59. Retrieved 19 November 2019. “(Translation) It is asserted that Cardinal Altam was ordered to ask the Sacred College for money, being threatened by wars by the Turks; what the Venetian ambassador had had, also asked to be helped in the fear of being in a quarrel with the Turks, having discovered, at night, that several Dulcignotes took guns or muskets which they carried in buildings of said Dulcignotes. The Inquisitors, having been informed of this fraud, had the merchant who sold them arrested, who confessed that in a short time he had sold eighty thousand, all for the service of the Turks. It was also known that two of the chief laborers of the Arcenal had been debauched by money, and embarked on a Turkish fondaco, whence they would not release them. The Capitan Grand sent one hundred men of regulated troops; on the other hand, many henchmen, then two galliotts well armed, and, in spite of all that, they do not want to return men or guns, if they are not reduced by hunger. This may take some time. I have the honor to be, etc.”[permanent dead link]
83. Italy), Accademia di Francia (Rome (1896). Correspondance Des Directeurs de L’Academie de France a Rome: Avec Les Surintendants Des Batiments, 1666[-1804], Publiee D’apres Les Manuscrits Des Archives Nationales (in French). Societe de l’Histoire de l’Art Francais. p. 34. Retrieved 22 November 2019. “(Translation) … Altam has received orders to ask the Sacred College for money, being threatened by wars by the Turks; what the Venetian ambassador had had, also asked to be helped in the fear of being in a quarrel with the Turks, having discovered, at night, that several Dulcignotes took guns or muskets which they carried in buildings of said Dulcignotes.”
84. Smith, John (1721). The Weekly Journal : Or British Gazetteer | Rare Newspaper on Last Chance To Read. London: John Smith (Half Hang’d Smith) is sentenced (Page 6 Col 1); Illustrated Advertisement for Cephalick & Opthalmick Tobacco (Page 6 Col 2). p. 6. Retrieved 21 November 2019.
85. Geschichte der Republik Venedig (in German). Rein. 1827. p. 137. Retrieved 28 December 2019.
86. Cattivi, Casa della Redenzione dei (1722). Regole ed istituti dell’antichissima real Casa santa dell Redenzione de’ Cattivi di questa citta e regno di Napoli (in Italian) (… Signor Prencipe Borghese , che presentes mente con tanta gloria fostiene le sue veci Reali in que { to Regno , che si trattasse con ogni sollecitudine il riscata to de’schiavi regnicoli , quà trasportati da’Turchi Dulcignotti (Translation: … Signor Prencipe Borghese, who presently lies with so much glory in his Royal substitutes in this Kingdom, that the redemption of the royal slaves, transported here by Turchi Dulcignotti, would be treated with every solicitude.) ed.). nella stamperia di Gio. Francesco Paci. Retrieved 6 October 2022.
87. PEDANI, MARIA PIA (2002). Quaderni di Studi Arabi. Studi e testi, 5 (PDF). UNIVERSITÀ CA’ FOSCARI DI VENEZIA DIPARTIMENTO DI SCIENZE DELL’ANTICHITÀ E DEL VICINO ORIENTE: Dalla frontiera al confin. pp. 34–35, 50. Retrieved 30 November 2019.
88. La Lande, P. A. (1743). Histoire de l’empereur Charles VI (in French). Retrieved 22 November 2019. “(Translation) Several Turks had been arrested in Venice, and a vessel of the Dulcignotes, with all the effects, had been burned by order of the Senate, and eight or ten men were on the ship. The Sultan took this action · as an offense of the Peace of …”
89. Centro di Ricerche Storiche Rovigno (PDF). Rovigno: ISSN 0392-9493. 2010. p. 153. Retrieved 19 November 2019. “(Translation) For news on the remaining, confraternities or schools of Rovinj, see Benussi, history. By Paoli Paulovich, in particular chapter VIII. It is worth mentioning in this context for its “supremely humanitarian address” the confraternity for the liberation of slaves, founded in 1733 “, founded by the canon Constantini, to free the crews of the Rovinj ships that” fell miserably into the hands of pirate ships and fuste dulcignote “”
90. Faveyrial, Jean-Claude. Histoire de l’Albanie. édition établie et présentée par Robert Elsie (PDF). p. 264. Retrieved 18 November 2019.
91. Milenko, Ratković. MONTENEGRINA – digitalna biblioteka crnogorske kulture i nasljedja. Retrieved 17 December 2019.
92. Anali Zavoda za povijesne znanosti Jugoslavenske akademije znanosti i umjetnosti u Dubrovniku (in Croatian). Akademija. 1990. Retrieved 6 October 2022.
93. Tedeschi, Francesca Maria. NAVI DEL SETTECENTO NEI DISEGNI DELLA BIBLIOTECA UNIVERSITARIA DI PADOVA. Retrieved 22 November 2019. “(Translation) In the second half of the 1840s, after the conclusion of peace between the Ottoman Empire and Persia in September 1746, there were some tensions between the Serenissima Republic and the Sublime Porte that could have resulted in a conflict despite the weakness of their respective fleets. One of these was caused by a certain Cristoforo Grillo, banished from Perasto (Perast in Montenegro, then in Venetian territory), who irritated the Turks preying many of their boats with a ship armed to Livorno in 1746, until the inhabitants of Dolcigno (today’s Ulcinj in Albania, then Ottoman territory) they captured him and hanged him from a flagpole. The Perastini, for revenge and atavistic hatred, armed timber and plundered a dolcignotta tartana, with the death of many Ottoman subjects. To avert a breakup, pressing offices of the Republic at the Porta, assurances of his dissent and the promise to punish the cattle Bujovich, head of the Perastini, were carried out by the Provveditore Generale of Dalmatia. But the Gate had sent commissioners to the border, where by the Treaty of Passarowitz such cases had to be defined. The Turks, whose outrage had increased after hearing the complaints of the dolcignotti, asked very elated questions, and had to be silenced with an outlay of grave sum in the name of the city of Perasto, to then compensate with one city for the other.”
94. Banorët e zinj të Ulqinit (Blacks of Ulcinj). (Translation) “Therefore, in cases like the one in 1748, when a pirate of Ulcinj origin, Haji Mustafa, violated the treaty and robbed a Venetian ship in the waters of Buna and took her captain along with two others from the crew, intervention had to be made.”11. “. http://www.gsh.al/2019/11/11/banoret-e-zinj-te-ulqinit/
95. Hammer, Joseph Von (1840). Historie de L’Empire Ottoman. LIVRE LXVII (PDF). Paris, Parent-Desbarres. pp. 17, 210. Retrieved 19 November 2019. “(Translation) Safeties to be obtained against “Barbaresques and Dulcignotes” (p 17). The cost of this negotiation was estimated at half a million piastres, but if this amount seemed exorbitant, it was still below the losses which the barbarian pirates caused each year to Neapolitan navigation (March 1750). (p 210).”[permanent dead link]
96. Bono, Salvatore (2005). Lumi e corsari: Europa e Maghreb nel Settecento (in Italian). Morlacchi Editore. ISBN 978-88-89422-20-5. Retrieved 30 November 2019.
97. Giuli, Matteo. L’assicurazione marittima tra Toscana, Adriatico e Medio Oriente. Note sugli “Statuti di Sicurtà” fiorentini e sulla polizza anconetana del Cinquecento. Retrieved 30 November 2019.
98. Le Armi di San Marco Atti del Convegno di Venezia e Verona, 29-30 settembre 2011 La potenza militare veneziana dalla Serenissima al Risorgimento (PDF). Società Italiana di Storia Militare. 2011. p. 120. Retrieved 21 November 2019. “(Translation) In 1770-71 he participated in the naval campaign for the elimination of the dulcignotti pirates from the islands of Zante, Corfú, Cerigo, but following a storm his fleet suffered heavy losses; elected several times as a censor, he worked to revive the production and trade of Murano glass and in 1776-78, as a wise woman at the Waters, he led numerous embankment and maintenance works in the lagoon, on the Brenta, the Terraglio, the Cava canal”
99. FOSCARI (a cura di FILIPPO MARIA PALADINI), FRANCESCO (2007). DISPACCI DA COSTANTINOPOLI 1757-1762 (PDF). Venice. pp. 9, 44–46, 55–59, 62–63, 90–95, 128, 137, 175. Retrieved 30 November 2019.
100. “Drvenik_XVIII”. free-st.htnet.hr. Archived from the original on 2006-06-27. Retrieved 2019-12-29.
101. Јовановић, Раткo (MILENKO RATKOVIĆ). Milenko-Ratkovic-Gusarska-epopeja.pdf. p. 16.
102. Slavko Mijušković, Turske mjere protiv ulcinjskih gusara, Godišnjak PMK, XII, Kotor, 1964, str.95.
103. Vickers, Miranda (2011). The Albanians: A Modern History. I.B.Tauris. ISBN 9780857736550.
104. Ekdosies. Institute for Balkan Studies. 1975. p. 83. Retrieved 27 December 2019.
105. Cambis, Joseph de. Calames “Joseph de Cambis. Journal de la campagne que j’ai fait sur la frégatte du roi la Chimère destinée pour passer Mr le vicomte de Choiseul ambassdr à Naples et delà pour aller joindre les deux schebecks qui sont sur les côtes de Morée et croiser de concert contre les Dulcignottes et les autres corsaires.”. Manuscrits et archives de la Bibliothèque Sainte-Geneviève. Retrieved 19 November 2019. “(Translation) Joseph de Cambis. Journal of the campaign that I made on the frigate of the king the Chimera destined to pass the viscount de Choiseul ambassador to Naples and beyond to join the two schebecks who are on the coasts of Morée and cross in concert against the Dulcignottes and the other privateers. Journal held between April 1 and September 17, 1767. Preceded by the state of armament of the officers (list of the names and functions of all the crew, a total of 202 people) and illustrated by 3 diagrams representing the frigate and its load. The frigate, armed by M. de Bompar and placed under the command of M. Grasse-Brianson, leaves the harbor of Toulon on April 28, 1767 and returns there on August 31st. The main stages and places visited during the trip are: Naples and its surroundings (Pausilippe mountain, Chiaia promenade, Saint-Germain baths on the banks of Lake Agnano, Solfatara valley, Pozzuoli, Saint-Janvier church from Naples, Fort St. Elmo, Mount Vesuvius, Pompeii, Theater of St. Charles, Corona and Nafplio (Greece), Island of Paros. Conditions of admission to the collection: Purchase, 2005. (Chamonal). Entry numbe”
106. Panzac, Daniel (2018). “Guerre de course à Tripoli”. Le butin. Une activité en trompe-l’œil : la guerre de course à Tripoli de Barbarie dans la seconde moitié du XVIII siècle (PDF). p. 135. Retrieved 20 November 2019.[permanent dead link]
107. Nazionalità e autodeterminazione in Europa Centrale: il caso romeno (PDF). Quaderni della Casa Romena di Venezia IX, 2012. 2012. p. 211. Retrieved 22 November 2019. “Così scriveva il 15 gennaio 1768 M. V. un rappresentante di medio calibro dell’amministrazione veneziana della Dalmazia, Paolo Boldù, Capitano in Golfo, al proprio superiore, il Provveditore Straordinario Zuane Zusto, raccontando la faida infinita tra gli abitanti di Dobrota e Dolcigno (Ulcinj), due borghi a qualche decina di chilometri l’uno dall’altro lungo la costa sud-orientale del Montenegro, il primo sotto sovranità veneziana, il secondo – ottomana. Due settimane prima un altro funzionario, Antonio Orio, aveva scritto allo stesso Provveditore dei propri tentativi, evidentemente inutili, di fermare la catena di sangue: La previdenza in ogni caso può essere gioueuole di molto, per impedire sinistre conseguenze, e con quei lumi che la singolar virtù dell’E. V. mi infonde nell’animo per mia cauta direzione me ne starò quattam.te perchè non accadino nuoui eccidj, rapporto alle rimembranze delle proditorie interfezioni nella scala di Durazzo, allorchè arriuassero a questa parte Bastimenti di Dolcignotti, e di quelli delle Bocche, Gente pur troppo procliue alla uendetta22. Ma il vero problema, per la cui soluzione erano inefficaci le misure prese, era già stato indicato dal Boldù alla metà di dicembre: Giouerebbe, che almeno questo esempio di superchieria dei Dobrotani rendesse ormai persuasi pure li Dolcignotti, come lo furono gli altri Bocchesi, ad abbandonar questo, et addottare in vero il commercio con altre scale dentro, o fuori del Golfo, a seconda del passato Publico desiderio: Quanto alle ispezioni mie non saprei in qual modo prevenire quei maggiori sconcerti sul mare che può produrre il costume ingenito di questi Sudditi di uendicar il sangue dei congionti con il sangue dei loro interfettori.”
108. Konica, Faik (1993). Vepra (in Albanian) (“Në prill të vitit 1770, kapitenët shqiptarë nga Ulqini shpartalluan një flotë ruse nën komandën e Aleks Orlovit pranë Navarinos.” (Translation: In April 1770, the Albanian captains from Ulcinj deployed a Russian fleet under the command of Alex Orlov near Navarino.) ed.). Naim Frashëri. p. 458. Retrieved 27 December 2019.
109. Encyclopédie Des Gens Du Monde, Répertoire Universel Des Sciences, Des Lettres Et Des Arts; Avec Des Notices Sur Les Principales Familles Historiques Et Sur Les Personnages Célèbres … Par Une Société De Savans, De Littératuers Et D’Artistes …: Gra – Hes (in French). Treuttel et Würtz. 1840. Retrieved 6 October 2022.
110. The Political Magazine and Parliamentary, Naval, Military, and Literary Journal. 1784. p. 77. Retrieved 18 November 2019.
111. Di Salvo, Maria. EUROPA ORIENTAI.% 14 (1995): 1 UNA TESTIMONIANZA ITALIANA SULLA RUSSIA DEL SETTECENTO: PIETRO GODENTI (PDF). p. 33. Retrieved 22 November 2019. “(Translation) Finally, on August 2, after a series of rumors and denials, Godenti can announce that A few days ago I saw a Letter written by Trieste to Prince Galiczin, in which he gave his part that from Corfu, and d’Ancona, new, safe ones had arrived, that the Ottoman fleet had been defeated by that of the Russians in the Archipelago, and that many armed Tartan of Dolcignotti had been sunk and dispelled elsewhere by some Russian Frigates. There is a rumor that General Romanzow has also undone the Turkish Army in Moldova, and that Bender is taken; but sicpme by others the contrary is asserted, that is that the Turks have beaten the Moscovites, so they expect more certain news that confirm the loss, or the victory of both.”
112. Little, Benerson (2010). Pirate Hunting: The Fight Against Pirates, Privateers, and Sea Raiders from Antiquity to the Present. Potomac Books, Inc. p. 222. ISBN 978-1-59797-291-8. Retrieved 29 December 2019.
113. The Russo-Turkish War, 1768-1774 Catherine II and the Ottoman Empire | Russian Empire | Poland. p. 190. Retrieved 18 November 2019.
114. Par A. Psaras, R. Zaïmova, revus par O. Krakovitch (1985). Affaires étrangères. Correspondance des consuls d’Athènes et de Négrepont, Mémoires et documents des consulats de Grèce et de Turquie (1684-1791). France: Inventaire analytique (AE/B/I/173-AE/B/I/174,AE/B/I/908). Retrieved 20 November 2019. “In French: “Athènes 1. Gaspary au ministre : une flotte de 30 bâtiments venant de Dulcigné 2 a été détruite par les Russes dans le golfe de Patras. Peu auparavant, quatre bateaux dulcignotes avaient enlevé 15 soldats (Allemands et Français) de l’île de Corfou et les avaient vendus à Salone ; l’un des Français, Joseph Vichel, de la province d’Alsace, qui a pu se sauver, a été embarqué par ses soins sur le bâtiment du capitaine Blanc, de la Ciotat. 2 p. 9 décembre 1772” (Translation: Athens 1. Gaspary to the minister: a fleet of 30 buildings from Dulcigné 2 was destroyed by Russians in the Gulf of Patras. Not long before, four Dulcignote boats had kidnapped 15 soldiers (Germans and French) from the island of Corfu and sold them to Salone; one of the French, Joseph Vichel, from the province of Alsace, who was able to escape, was taken by his care to the building of the Captain Blanc, of the Ciotat. 2 p. December 9, 1772)”
115. Clipped From The Pennsylvania Gazette. 1775. p. 2. Retrieved 19 November 2019. {{cite book}}: |newspaper= ignored (help)
116. Storia della ultima guerra tra la Russia e la porta Ottomana0 (in Italian). 1776. Retrieved 1 December 2019.
117. Dulcigno il y a cent ans (Dulcigno – one hundred years ago) (PDF). LA VIE A PARIS. 1781. p. 12. Retrieved 19 November 2019. “(Translation) the irony of the perpetual recommencement of history under the pen of the chronicler of 1781, a name which made the Parisians of our time very smile and a little worried: Dulcigno “It is written from Venice,” says Métra, “that six English officers arrived whom the Dulcignotes had despoiled and threw naked on the shores of the Nile, where a captain from Ragusa has collected them. The ill-treatment which the Dulcignotes have done to them, after plundering them, has, it is said, been due to the mission of which these officers were charged against the Dutch. And of the devil Solomon was right when he was nothing new under the sun, since Dulcigno and the Dulcignotes also preoccupied Parisian journalists, eight years before the French Revolution”
118. Correspondance secrète, politique & littéraire, ou mémoirs pour servir à l’histoire des cours, des sociétés & de la littérature en France, depuis la mort de Louis XV (in French). chez John Adamson. 1788. p. 58. Retrieved 22 November 2019. “(Translation) It is written from Venice that six English officers arrived, whom the Dulcignotes had stripped and knelt on the shores of the Nile, where a captain Ragusain picked them up. The bad treatment that the Dulcignotes have done to them, after the …”
119. Hübner, Johann (1782). Johann Hübners reales Staats-, Zeitungs- und Conversations-Lexicon: darinn so wohl die Religionen, die Reiche und Staaten, Meere, Seen, Inseln, Flüsse, Städte, Festungen, Schlösser, Häfen, Berge, Vorgebirge, Pässe und Wälder, Ritterorden, Wapen, gelehrte Societäten, Gerichte, Civil- und Militärchargen zu Wasser und zu Lande, die zur Kriegsbaukunst, Artillerie, Feldlägern- Schlachtordnungen, Belagerungen, Schiffahrten, Unterschied der Schiffe und der dazu gehörigen Sachen gebräuchliche Benennungen, Als auch andere in Zeitungen und täglichem Umgang vorkommende, ingleichen juristische und Kunstwörter beschrieben werden (in German) (… vieles Getraide fufte , welche 1717 von den dulcignotis nach Peru übergeführt. Der to in Neapel , 6 Meilen von Lecce , gisis dafige Hafen ist bon grosser Widtigkeit , den Brindisi nad Otranto , an der Sees und es wird sonderlich dä vieles Getreide kuite , welche 1717 von den Dulcignotis nady Peru úbergeführt ed.). Gleditsch. Retrieved 6 October 2022.
120. Gomicourt, Dérival de (1780). Lettres hollandoises, ou Correspondance politique, sur l’etat present de l’Europe, notamment de la république des sept Provinces-Unies … (in French) (It was not the fault of our Ministers if the hostilities of Holland did not precede a declaration of war which they gave against this Power, they had sent fixed English Officers to carry in the Indies the ‘Admiral Huges the order to attack as soon as he received this order, these officers reveal on arrival at Jlnde to separate & carry the same order in all the places where it was important that he was known. The unfortunate intention that the vessel carrying them was taken along the coast of Egypt by a Corsair Dulcignott who stripped them of everything that belonged to them. One of them wrote at the sin of last month to one of his parents in London, a sad display of the letter from Venice. ed.). p. 395. Retrieved 29 December 2019.
121. Dutu, Alexandru (1996). Revue Des Etudes Sud-Est Europeennes. Civilisations mentalites. Tome XXXIV 1996. No 1-2. Academie Roumaine Institut d’etudes sud est europeennes. Art Religieux Croyances et Identitetes Turco-Graeca (PDF). p. 123. Retrieved 19 November 2019. “(Translation) In his unedited memoirs written in emigration, the Duke of Montmoency Luxembourg would remember the intention he had formerly had of raising an army for the Sultan in 1783, at the time of annexation of Crimea by Russia: After the peace of Kainardgi . a plan was proposed to the Minister, which would have secured to France the commerce of the arcipel, the preponderance in the East, and great possessions, if the two imperial courts had relegated the Turk to Asia. The negotiation was begun and even successful: La Franca crossed it so as not to displease the Emperor who became aware of it. Anne-Charles Sigismond de monmorency-Luxembourg (1737-1803), grand seigneur and franc-macon, had proposed to recruit at his own expense a French legion of origin to which would have joined a considerable number of Greeks, Dulcignotes and of Albanians of which one would form a large and respectable body “.”
122. Protonotari, Francesco (1870). Nuova antologia di scienze, lettere ed arti (in Italian). Le Monnier.
123. Gazzetta universale: o sieno notizie istorice, politiche, di scienze, arti agricoltura, ec (in Italian). 1788.
124. The Lady’s magazine: or, Entertaining companion for the fair sex. 1789. p. 385. Retrieved 20 November 2019.
125. RATKOVIĆ, MILENKO. GUSARSKA EPOPEJA (PDF). p. 21. Retrieved 20 November 2019. “(Translation) After leaving prison, Lika Cen-Lazoja began to trade. He owned several ships of twenty sails each, carrying goods. One day near Corfu, he was attacked by Ulcinj pirates, robbed his ship and killed all his crew. When they found out he was an Ulcinjan, they forgave him for life. Then he continued to engage in piracy. If a ship appeared in sight, it would become the prey of his company. It caused a lot of damage to the Venetian and Turkish Navy. The Turkish sultan promised a great reward to the one who captured him. The dangerous pirate Lik Cen-Lazoja was captured and taken to Constantinople. The Sultan ordered him hanged. But at the time, Greek outlaw Kara Lambro was hiding in Greek waters, attacking and looting many ships. The Sultan announced that he would give a great reward to anyone who captures or kills Lambra. As no such hero could be found, the Sultan promised Lika Cen-Lazoji that he would forgive his life if he killed a Greek renegade. In the duel, Lik Cen-Lazoja executed Lambra and returned to Constantinople.”
126. Gazzetta universale: 1789 (in Italian). Italy: Num 47. Sabato 13. Giugno 1789. 1789. pp. 375–376. Retrieved 1 December 2019.
127. BASIC, HUSEIN] (2009). Osniva~ i izdava~ UDRU@ENJE “ALMANAH” PODGORICA (PDF) (^ASOPIS ZA PROU^AVANJE, PREZENTACIJU I ZA[TITU KULTURNO-ISTORIJSKE BA[TINE BO[NJAKA/MUSLIMANA ed.). Podgorica. p. 95. Retrieved 18 November 2019.
128. 1806 | François Pouqueville: Travels in Epirus and Albania. Retrieved 18 November 2019.
129. Ormerod, Henry A. (1997). Piracy in the Ancient World. Ancient studies. JHU Press. pp. 23–24. ISBN 9780801855054.
130. Holland, Sir Henry (1819). Travels in the Ionian Isles, Albania, Thessaly, Macedonia, &c. during the years 1812 and 1813. Printed for Longman, Hurst, Rees, Orme, and Brown. p. 78. “albanian pirates.”
131. Bianchi, Nicomede (1867). Storia documentata della diplomazia europea in Italia dall’anno 1814 all’anno 1861: Anni 1830-1846 (in Italian). dall’Unione tipografico-editrice. Retrieved 30 November 2019.
132. The Literary Panorama and National Register. C. Taylor. 1817. p. 134.
133. Best, J. J. (1842). Excursions in Albania: Comprising a Description of the Wild Boar, Deer, and Woodcock Shooting in that Country and a Journey from Thence to Thessalonica & Constantinople and Up the Danube to Pest. Wm. H. Allen. p. 49.
134. Hecquard H., Histoire et description de la Haute Albanie ou Guegarie, Paris 1858, str. 48.
135. Parliamentary Papers. H.M. Stationery Office. 1840. p. 4.
136. Clark, Edson Lyman (1878). The Races of European Turkey. Dodd, Mead & Company. p. 159. “Dulcigno pirate.”
137. DEARBORN, Henry Alexander Scammell (1819). A Memoir on the Commerce and Navigation of the Black Sea, and the trade and maritime geography of Turkey and Egypt … Illustrated with charts. Wells&Lilly. p. 172. Retrieved 17 December 2019.
138. Strangford, Viscountess Emily Anne Beaufort Smythe (1864). The Eastern Shores of the Adriatic in 1863: With a Visit to Montenegro. R. Bentley. p. 193. Retrieved 17 December 2019. “pirates Dulcignotes.”
139. “Ulcinj History”. Visit Montenegro.
140. Basic, Husein (2009). Osniva~ i prvi urednik “Almanaha. Podgrocia: Osniva~ i izdava~ UDRU@ENJE “ALMANAH” PODGORICA. p. 109.
141. Vasárnapi Ujság – 27. évfolyam, 42. szám, 1880. október 17 (PDF). 1880. Retrieved 18 November 2019. “(Translation) The Dulcigno ship-owners and daggers, who had more than 500 ships at that time, were always among the richest inhabitants of northern Albania and held a representative in Istanbul, who had to keep the Dulcigno pirates at the port and the sultan with timely gifts. The Skutari Pasha was not far away, so it was easy to win occasionally, so that the Dulcignos, the complaints of Europe and the complaints of the gate, could practice their robbery even 50 years ago. Whenever power, particularly England, complained, the Dulcignos were informed in advance that all the commands of the sultan or governor were late or failed to execute due to well-paid misunderstanding. Only when Pasha Suleyman was the governor of Skutari, the Dulcignos attacked and set fire to a ship at the Yal di Noce harbor.”
142. Sisman, Cengiz; Şişman, Cengiz (2017). The Burden of Silence: Sabbatai Sevi and the Evolution of the Ottoman-Turkish Dönmes. Oxford University Press. p. 110. ISBN 978-0-19-069856-0. Retrieved 21 November 2019. “Dulcigno.”
143. Kiel, Michael (2007). The Smaller Aegean Islands in the 16th-18th Centuries according to Ottoman Administrative Documents. p. 36. ISBN 978-0-87661-540-9. “…Ottoman admiral Hayreddin Barbarossa (son of an Albanian sipahi [fief-holder in the cavalry service]) from Yenice-i Vardar in Macedonia and a Byzantine woman from Lesvos/Mytilini)…” {{cite book}}: |work= ignored (help)
144. Ince, Gillian; Ballantyne, Andrew (2007). Paliochora on Kythera: Survey and Interpretation : Studies in Medieval and Post-medieval Settlements. Archaeopress. p. 8. ISBN 9781407301488.
145. Between Venice and Istanbul : colonial landscapes in early modern Greece. Davies, Siriol., Davis, Jack L. [Princeton]: American School of Classical Studies at Athens. 2007. ISBN 9780876615409. OCLC 126229997.
146. Capponi, Niccolò. (2007). Victory of the West : the great Christian-Muslim clash at the Battle of Lepanto (1st Da Capo Press ed.). Cambridge, MA: Da Capo Press. ISBN 978-0306815447. OCLC 86222610.
147. Hayreddin Barbarossa, who would rise to become the ruler of Algiers, and later admiral of the Ottoman fleet, was of Greek origin and got his start raiding the southern and western shores of Anatolia on behalf of Korkud, son of Bayezid…, Virginia H. Aksan & Daniel Goffman, The early modern Ottomans: Remapping the Empire, Cambridge University Press, 2007, ISBN 9780521817646, p. 106.
148. Their father was former Muslim soldier, probably from a recent converted family of the European Provinces. Their mother is said to have been the widow of a Greek priest., Frank Ronald Charles Bagley et al, The Last Great Muslim Empires: History of the Muslim World, Brill Academic Publishers, 1997, p. 114.
149. “World Monument Photography”. http://www.worldmonumentphotos.com. Retrieved 2019-11-17.
150. Roberts, Hugh (2014-08-30). Berber Government: The Kabyle Polity in Pre-colonial Algeria. Bloomsbury Academic. ISBN 9781845112516.
151. Fodor’s Greek Islands. Fodor’s Travel. 2011. ISBN 9780307928658.
152. James Fitzmaurice-Kelly (1999). The Life of Miguel de Cervantes Saavedra. Adegi Graphics LLC. p. 41. ISBN 9781421271132.
153. Francisco Navarro y Ledesma (1973). Cervantes: the man and the genius. Charterhouse. pp. 82–88.
154. Diego, Héctor Vielva (10 July 2017). “Was Cervantes Ever in Istanbul?”. We Love Istanbul.
155. Alan G. Jamieson (2013). Lords of the Sea: A History of the Barbary Corsairs. Reaktion Books. pp. 112–114. ISBN 9781861899460.
156. Don Nardo (2008). Miguel de Cervantes: Novelist, Poet, and Playwright. Capstone. p. 44. ISBN 9780756536756.
157. Vuk Vinaver, Dubrovnik i Turska u XVIII veku, Posebna izdanja CCCXXXI, Istorijski institut, knj. 11, Beograd, 1960, str. 31.
158. “A trip through history”. 14 November 2016.
159. “Turet e Orikumit” (PDF). al.undp.org. p. 1. Archived from the original (PDF) on 2017-10-27. Retrieved 2019-11-17.